Terug op de fiets voor het allerlaatste stukje van de route. Een soort bonus-track zou je kunnen zeggen. Op naar paal 0,000. De plek waar, volgens de overleveringen, het lichaam van St. Jacob aan wal is gebracht en Keizer Karel zijn lans in de grond stak om aan te geven dat zijn rijk zo wel groot genoeg was.
‘Eindelijk’ weer fietsen
Na een ’tot morgen’ bij de receptie en een supermarktontbijtje tegenover het station klom ik tussen het drukke verkeer de stad uit. Na een kilometer of dertien kon ik de grote weg verlaten om een groot gedeelte van de dag op een slingerende weg door de heuvels en tussen vooral eucalyptusbomen te rijden. Stiekem moest er nog best veel geklommen worden.
Het fietsen voelde echt als een cadeautje. Op de een of andere manier was ik nog niet helemaal klaar voor de stad. Of dat nu door mijn besluit om nog door te fietsen komt of door het abrupt behalen van de bestemming weet ik niet maar het was fijn om weer te rijden. Gek, want de vorige dag zat ik ook gewoon in het zadel.
Zonder last naar de kaap
Na enige tijd stuitte ik op een inham van de Atlantische Oceaan bij het stadje Noia. Veel tijd voor rust wilde ik mijzelf deze dag niet gunnen. Het einde van de wereld lokte. De lunch kwam daarom ook van de supermarkt zodat ik met een volle tank kon beginnen aan de lange klim naar Olveiroa en Hospital. Daarna ging het in volle vaart omlaag, terug naar zee.
Omdat er alleen een camping een kilometer of acht voor Finisterre ligt had ik tijdens een stop een hotelletje geboekt in het vissersdorpje zelf. Het einde van de wereld, oftewel Cabo Fisterra, ligt nog een kilometer of drie verder. Het voelde een beetje als sjoemelen toen ik de tassen vast op de kamer gelegd had en gedoucht en wel dat laatste stukje aflegde.
Slingerend omhoog het dorp klimmen tot de kaap die op 136 meter boven de zee ligt. Uiteraard een grote parkeerplaats en drommen toeristen. Verder een hotel en een vuurtoren. Na even rondlopen en een paar foto’s heb ik een biertje besteld en op het terras de sigaar aangestoken die ik speciaal voor de gelegenheid gekocht had. Je moet tenslotte iets verbranden als je het einddoel bereikt hebt.
Toch weer op de fiets
Ik had al min of meer het besluit genomen om de fiets op te laten halen in Finisterre en zelf met de bus terug naar Santiago te gaan. Helaas wordt er flink gestaakt bij de bussen en was de enige optie een taxi. Het zou wel lukken om vier passagiers te vinden dacht de dame van het hotel. Dus ik heb de fiets klaargemaakt voor transport. Helaas was het om tien uur ’s avonds nog niet rond zodat ik besloten heb toch gewoon terug naar de stad te fietsen.
¡Hasta pronto y saludos a todos!