Het is de tijd van het jaar dat virussen welig tieren. Griep ligt voor de hand natuurlijk en bovendien is corona ook verre van over, maar bij mij echter steekt rond de jaarwisseling steevast een andere kwaal de kop op: het fietsvakantievirus. Na een eendaagse graveltocht in het Limburgse heuvelland de dag voor Kerst, zit ik er weer helemaal in. Hoog tijd om er echt op uit te gaan. Een weekend serieus en luxueus bikepacken over de onverharde paden van Drenthe. Ik rij de ene verrassing uit en de andere in…
‘Oerlandschappen’
Op Komoot kwam ik de onverharde route door Drenthe gemaakt door Simon Rosmolen tegen. ‘Hunebedden, grafheuvels en oerlandschappen werpen je terug in de tijd. Deze bikepacking route over de Hondsrug van Drenthe slingert 219 km over onverharde paden langs de geheimen van de Drentse (pre)historie. Spring op je fiets en reis door de tijd‘ schrijft hij. Dat laat ik mij geen twee keer zeggen. En als dan ook weergoden een gaatje in hun beregeningsschema vinden, ligt mij niets in de weg om een weekendje flink wat meters te maken.
Vette banden
Het is een last-minute plan, dus niet gek dat ik vanuit de trein op station Assen eerst nog even langs de lokale fietsenboer moet voor een mudguard om de ergste ellende van mijn voorwiel op te vangen. Voor deze en andere winterse gelegenheden heb ik mijn Santos Cross Lite uitgerust met het illustere Schwalbe-duo Racing Ray en Racing Ralph. Goed voor het zwaardere werk en ze zien er vet uit. Maar dat is niet het enige. Ze zijn ook een beetje dik. Te dik voor mijn spatborden in ieder geval. Om de modder uit mijn nek te houden vertrouw ik deze keer trouwens op de zadeltas waar mijn spullen voor de nacht in zitten.
De route – van Assen naar Borger
Het gaat noord de stad uit. Voor de wind. Langs het Noord-Willemskanaal en na een kilometer of elf doemt de eerste onverharde strook op. Er zullen er nog velen volgen. Dorpjes wisselen af met dijken, bos met weilanden en het Noordse Veld trakteert mij op de eerste heide, prachtig verlicht door een winters zonnetje. Voorbij Paterswolde tikt de route even Groningen aan. De Hondsrug maakt een einde aan de weidsheid. Paden en zandweggetjes door de bossen en langs moeraspoeltjes vanaf nu, met af en toe een hunebed. Een broodje van de bakker in Zuid-Laren geeft de energie voor nog vijftig kilometer, via het Baloërveld en Nationaal Park Drentse Aa. Slotstuk van de dag is een lange keienstrook ofwel flintenweg door in de boswachterij Gieten-Borger. Zes kilometer lang dokkeren voor ik in Borger uitkom.
Drenthe wat ben je mooi…
Keer op keer kom ik er achter hoe mooi Drenthe wel niet is. De verscheidenheid aan natuurgebieden die ik doorkruis, de lieflijke brinkdorpjes en af en toe de wijdse vergezichten. Maar ik ben vooral gecharmeerd van de route zelf. Van singletrack tot flintenweg en van zandpad tot fietspad, zonder ook maar een moment saai te worden. Ja, het is winter, ja het is het en der nat of zelfs blubberig, maar met een paar dikkere banden en een beetje minder lucht is het echt genieten om er te rijden.
…en gastvrij
Bikepacken in de winter hoeft niet meteen die hard te zijn dus voor de overnachting wijk ik uit naar Hotel Bieze in Borger. Een bemodderde fiets met dito berijder? Daar kijken ze niet van op. Binnen de kortste keren staat de eerste achter slot en grendel in de schuur en de tweede onder een warme douche in een van de kamers. Ik schrijf het maar toe aan het onverharde in plaats van aan mijn winterse conditie, maar een klein dutje voor het eten kan ik niet ontkennen. De kilometers vielen zwaar. Gelukkig heeft het hotel een eigen restaurant dus terwijl de regen tegen de ramen slaat, zit ik binnen te genieten van een maaltijd die mij de volgende dag weer op de weg moet houden.
De route – van Borger naar Assen
De volgende dag begint met een waterig zonnetje en vooral goedlopende fietspaden. Boswachterij Exloo, het Valtherbos, pas bij het Noordbargerbos ter hoogte van Emmen is het weer serieus onverhard. Een mountainbiketrail dat slingerend zijn weg zoekt en even later in Boswachterij Sleenerzand nog eentje. Het beroemdste brinkdorp van Nederland – Orvelte – slaapt nog als ik over de kinderkopjes binnenrij. En dat terwijl het al middag is. Wel zondag. Gelukkig is Dorpscafé Warmolts open en serveren ze appelgebak zodat ik de laatste dertig kilometer ook aankan. Die lopen nog verrassend veel onverhard door verschillende natuurgebieden en langs het voormalig kamp Westerbork. Als afsluiter krijg ik oefenterrein de Haar en het TT-circuit en dan ben ik terug in Assen. Met twee krentenbollen, een blikje chocomelk en een smile van oor tot oor stap ik op de trein naar huis.
Dit bericht bevat affiliate links