Met knarstende banden over het gravel van de Green Divide

Op een klein stationnetje ’s morgens in de vroegte stonden vier fietsen netjes in een rij. Als je in Nederland de dagelijkse sleur even buiten wilt sluiten, er voor een weekend helemaal uit zijn en vergeten hoe belabberd de natuur er tegenwoordig bijligt in ons kikkerlandje, dan rest je maar één ding: ga de Green Divide fietsen! Kort na achten: vier paar schoenen klikken in vier paar pedalen. De laatst gevallen regen verdampt. We zijn op pad. “Heeren, vertrekt!” Al dan niet piepend wijzen Garmin en Wahoo ons de richting van het avontuur.

Hoge ogen gooien

Driehonderd kilometer en grotendeels onverhard door de Nederlandse natuur loopt een fietsroute, samengesteld door Erwin Sikkens met als doel om zo lang mogelijk achterelkaar door de bewoonde wereld te laten wat het is. Gewoon in Nederland. Ons plan voor het weekend is ambitieus wat driehonderd kilometer lang en we hebben maar twee dagen. Om het mentaal nog een beetje overzichtelijk te houden en omdat het eerste gedeelte wat minder zwaar schijnt te zijn, kiezen we ervoor om op zaterdag een slordige 170 kilometer te rijden zodat we er op zondag nog maar 130 hoeven.

Knallen over het Let de Stigterpad
Fietsvakantiewinkel webshop

De weg naar de gravelhemel

Het eerste gravel dient zich aan net voorbij Naarden. Over de mooie paden van de verschillende Gooise heides, de bossen rond Lage Vuursche en de Soesterduinen bereiken we de Utrechtse Heuvelrug. Het gebied doet haar naam eer aan – korte klimmetjes volgen elkaar op. Hoogtepunt voor mij is het Let de Stigterpad. Als er een gravelhemel bestaat is dit de oprit. Strak glooiend onder begeleiding van het bandengeknaster (hoe noem je het midden tussen knisperen en knarsen anders?) vliegen we Amerongen binnen. Koffie met appeltaart op een zonnig terras en volle bidons. Bij de Proloog – waar anders – en door!

Hartig gaan!

Het voelt een beetje als een eerste lentedag. Kort-kort blijkt nog wat optimistisch maar de windstoppers spelen kiekeboe vanuit de achterzakken. Met onder ons teveel recente schaats- of juist te weinig fietskilometers in de benen vallen de eerst meters op de Veluwe het ene moment zwaar en voelen we ons het andere moment, vaak voor korte duur, even onoverwinnelijk in de sprint of de beklimming. De afstand begint zijn tol te eisen en bij gebrek aan een uitspanning die ons naar de zin is, plunderen we spreekwoordelijk een tankstation buiten Arnhem om met behulp van minder verstandige dieetkeuzes de laatste kilometers van de dag te overbruggen.

Nationaal gravelmonument in het Deelerwoud – woud?

Het is snel stil in Beekbergen

Of het nu de chips en winegums zijn die hun magic doen of misschien wel de pracht en praal die de Veluwe over ons uitstort – voor mij lijken de laatste uren haast vanzelf te gaan. Het asfalt is nu helemaal afgelopen. Het Deelerwoud met natuurlijk de iconische dode bomen van het nationaal gravel monument, de grote slinger rond de Loenermark. Gravel- en bospaden wisselen met MTB-tracks. Na het Lierderbos verlaten we de route om de laatste kilometers naar ons hotel in Beekbergen te overbruggen. Fietsen achter slot en grendel, de paar schamele bezittingen mee naar onze kamers. Een douche, twee biertjes en een gezonde maaltijd met herstel-ijs. Het wordt niet laat.

Bunkeren en klimmen

Aanvallen! Als eerste zitten we in de ontbijtzaal met een stapel broodjes, pannenkoeken en fruit. De dag van gisteren vertaalt zich in een haast onstilbare trek. We vallen met onze eetlust een beetje uit de toon bij de rest van de gasten. Lekker! Tegen negenen zitten onze spullen weer op de fiets en rollen we het dorp uit. Nou ja, rollen – Beekbergen ligt schijnbaar relatief laag ten overstaan van eerste kilometers van de dag dus het is Nederlands klimmen geblazen en op naar de eerste keer Kroondomeinen. Misschien wel het mooiste gravelgebied van het land. Met een ruime bocht naar het Leuvenumse Bos maar eerst een stop op het terras van het enige etablissement in de ruime omgeving dat ondanks de zondagsrust gewoon geopend is. Staat het vet warm? Mooi – wij lusten wel een broodje kroket bij de koffie

Leuvenumse beek

Thuis op de laatste druppels

De rust op de Veluwe boven de A1 valt op. Hoe noordelijker we rijden, hoe minder mensen we tegenkomen. En hoe meer ik op bekende grond rij. De laatste dertig kilometer vallen zwaar. De mountainbikeroutes van Heerde en Hattem vormen een prachtige finale. Op de laatste druppels water en energie steken we de IJssel over. Met de wetenschap dat thuis een goedgevulde koelkast en een douche wacht, kiezen we ervoor om de IJsseldijk te volgen en de finish in het centrum even te laten voor wat het is. De foto aan de stadsgrens laat zien hoezeer wij een uitgebreide maaltijd van de plaatselijke snackbar verdiend hebben. Ik ben blij dat ik als enige geen terugreis voor de boeg heb. Thanks jongens!

Home-sweet-home

2 antwoorden op “Met knarstende banden over het gravel van de Green Divide”

Vraag of opmerking? Laat gerust een reactie achter.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.