Dalen is een kunst

Omlaag. Onderin de beugels, laag blijven. Remmen voor de bocht. Binnenbeen hoog, druk houden op het buitenbeen én de binnenhand. Een blik achterom, buitenbocht tot je door kan kijken en dan via binnen weer naar buiten. En oja, checken op tegenliggers, grint, kuilen en ander gevaar. Oftewel – ik sta enigszins trillend (niet alleen van de kou) beneden in Turckheim maar wel met een smile van oor tot oor. Naar blijkt is dit niet eens de mooiste afdaling vandaag.

In een slinger vlak voor Turckheim

Als in een sprookje

Deze kant van de berg is echt anders. Hier verbouwt men wijn. Dit is pas echt de Elzas en dat zie je meteen goed. De Duitse taal komt terug in de plaatsen, de straten, de winkelnamen, noem maar op. Maar wat het meeste opvalt is de typische Duitse bouwstijl. Veel vakwerk en een hoog ‘Hans-en-Grietje-gehalte’. Vergeet de bloemen niet. Ik kijk mijn ogen uit want dorpje na dorpje is zo. En daartussen rij ik over gravelpaden, dwars door de wijnranken.

Hoogteverschil

Tot Soultz want daar draait de weg precies richting twee bergkammen. Col Amic zie ik staan op een bordje. Nog elf kilometer. En het is daar 828 meter hoog. Ik check mijn navigatie en zie dat ik nu op 250 meter zit dus ik schakel even terug. Dit is er eentje van de lange adem en de soepele tred. Het duurt ruim een uur voordat ik boven ben. Maar het is weer de moeite waard. Niet alleen voor het uitzicht boven maar zeker ook de weg er naartoe. En dan de afdaling. Tot aan Cernay alleen maar haarspeldbochten. Het begint een sport te worden om het technisch zo goed mogelijk te doen. Best spannend.

Onderweg naar Col Amic

Noem het maar authentiek

Dan sta ik in Cernay. Het is eigenlijk te vroeg om op zoek te gaan naar een slaapplek en de leuke campings ben ik alweer voorbij. Die van Cernay laat ik ook maar liggen. Nog maar een uurtje verder. Maar niet te ver want dan sta ik al in Zwitserland. Geen EU, gedoe met data en schreeuwend duur. Een laatste nacht in France. Geen camping binnen handbereik maar een hotelletje in het nietszeggende Gommersdorf. En laat ik zeggen dat Auberge du Tisserand uitblinkt in authentieke elementen. Maar het kamertje is prima, het restaurant is open en morgen hoef ik nog maar 75 kilometer tot Bazel. De tent blijft droog op de fiets zitten.

Auberge du Tisserand

Eén antwoord op “Dalen is een kunst”

Vraag of opmerking? Laat gerust een reactie achter.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

%d