Tag: frontlijnroute

Na een stevig hotel-onbijt en de bevestiging dat ik ook vandaag binnen mag slapen, verlaat ik kort na negen de stad langs de Scarpe. Het gaat de hele dag op en neer. Eerst nog glooiend, daarna stevig en weer glooiend op het einde. Glooiend is met name heel veel graan en stevig betekend een wat afwisselender landschap. Weer een beetje als de Ardennen. In de loop van de dag neemt de hoeveelheid begraafplaatsen af. Ik fiets er sowieso al voorbij nu. Alleen bij het Duitse Soldatenfriedhof stop ik even. Sobere kruizen, een beetje weggestopt.

Het is ‘menu fixe ce soir’ en toch weet de verstrooide ober van Ralais de Florette hier een heerlijke chaos van te maken. Alsof ik naar een slapstick zit te kijken. ‘Uw wijn – o ja, een glas. Uw soep – o ja, het brood. Uw nagerecht – o ja, lepel. Ondertussen beent hij driftig en volledig willekeurig heen en weer tussen de enkele hotelgasten, de bar en de keuken. Op het laatste station reageert hij duidelijk hoorbaar zijn frustraties af. Een bejaarde Britse heer krijgt onhandig de volle laag als deze ober het dienblad met wijn niet kan houden. De Brit, een gentleman, biedt zijn excuses aan… Zo’n avond.

Een uurtje eerder dan aangegeven meld ik mij op camping La Gabrielle in Romagne-sous-Montfoucon, waar ik rond de middag de trekkershut heb gereserveerd. Brood voor morgen wordt besteld en onder het genot van een koud biertje hoor ik van de Nederlandse eigenaar wat ik als gast moet weten en vooral het verhaal van deze kleine camping zelf. Erg gemoedelijk. Echt een plekje om te onthouden. En van alle unieke elementen springt de ouderwetse centrifuge er misschien wel bovenuit. Een zegen voor vaak wassende fietsers. Dat zou iedere camping moeten hebben.

De haan in het kippenhok naast mij is bij de les en kukelt mij vijf voor de wekker het bed uit. Ik pak rustig mijn spullen in terwijl ik mijn koffie en havermout-ontbijt soldaat maak. De bakker arriveert. In drieën past de baguette prima in een van de tassen en een croissantje kan je natuurlijk niet bewaren. Bij het afrekenen beloof ik Roland en mijzelf dat ik hier zeker een keertje terug ga komen voor een langer verblijf. In een tent, de hut of een van de gites.

Yes! De zon schijnt weer en naast de hellingen heb ik nu ook de warmte om mij op af te reageren. Een soort afzien dat voor mij echt hoort bij een fietsreis. Waar ik de afgelopen dagen makkelijk uit wist te komen met mijn bidons, moet ik bij gebrek aan winkels teruggrijpen op de kennis dat de meeste begraafplaatsen ook een kraan hebben. Gisteren heb ik te weinig gedronken. Niet dat ik dat doorhad. Het was nog relatief fris, dus bemerkte ik pas op de camping dat ik nog geen liter gedronken had. Met een nachtelijke droge mond en hoofdpijn tot gevolg.

Naderende bergen merk je vaak aan de veranderende bouwstijl. Hout, daken die sneeuw kunnen hebben en natuurlijk heel veel in bloemenpracht getooide balkons. De bergen zelf kondigen zich vandaag ook al vroeg aan. De donkere contouren aan de einder verraden zodra ik het Seille-dal uitklim wat er komen gaat. Ik had dit bij de Alpen, ik had dit bij de Pyreneeën en heb het dus ook bij de Vogezen. De drang om er zo snel mogelijk te willen zijn. Doortrappen.

Het einde van de reis is alweer in zicht en ik moet een beetje plannen om op tijd – lees niet te vroeg – in Bazel aan te komen om daar de trein terug te nemen. Dus vandaag een korte etappe en dat komt goed uit want het weer is vannacht omgeslagen. Druilerig, nat en flink frisser dan de afgelopen dagen. Daarbij is het hier in de buurt niet bepaald plat én heb ik een camping met bivak-hutten gevonden, waar ik beter kan vertoeven dan in mijn tentje. Allons!