Dag 3: Denderhoutem – Paillencourt (134 km)

‘Deviation’ is Frans voor ‘omleiding’ en daar bedoelen de Walen dan ‘afleiding’ mee. Toen voorbij Geraardsbergen de taalgrens definitief een einde maakte aan de algehele verstaanbaarheid, was ook meteen duidelijk dat ik het laissez-faire gebied was binnengereden. Terwijl de Dender ineens la Dendre was zorgde de bordjes bij de werken ervoor dat ik van de route af maar nooit meer op de route op kwam. 

De truc is om, nadat je de bekende weg hebt verlaten, gewoon te doen wat je het meest logische lijkt (en af en toe je navigatie te raadplegen) want pas als je weer op de route zit, staat er een bordje om je te vertellen dat je het inderdaad weer gevonden hebt. Het is alles Frans wat de klok slaat. Even wennen. Enkel dankzij mijn Vlaamse disgenoten kon vanavond worden voorkomen dat ik mijn eten afbestelde omdat ik de vraag of ik al gegeten had verwarde met ‘heb je je eten al gehad?’

De eerste heuvels

Na een nacht van diepe slaap, waar de iPhone moeder natuur een handje moest helpen om er een eind aan te maken, volgde de riedel van het inpakken, opbreken en ontbijten. Een ritueel dat zich in wisselende volgorde afspeelt omdat de verschillende atributen op verschillende momenten nog benodigd zijn.

Op de fiets, een korte stop bij de Proxy voor after sun, vaseline (de eerste snappen jullie vast, de tweede heeft met fietsersongemak te maken) en nog wat broodjes voor onderweg ging het langs de Dender over het jaagpad. Na twintig kilometer mocht ik daar vanaf Lessines ineens een totaal ander landschap te krijgen. Glooiende heuvels, klimmen en dalen door akkerland, met af en toe een dorpje van niks. Weinig wind, een door wolken getemperd zonnetje. Al glooiend was ik in Doornik, oftewel Tournai voordat ik er erg in had.

Onderweg kwam ik twee keer mensen tegen die tegemoet reden. Een man uit Dordrecht op de terugreis vanuit Engeland en een stel dat onderweg was van Spanje naar Nederland. Fietsverhalen alom. En allemaal een blog dus ook nog huiswerk gekregen (en gegeven).

In Tournai een kop koffie, voorafgegaan door een koude cola, met uitzicht op de Schelde. De zon was inmiddels in al haar hevigheid doorgebroken. Omdat het vandaag zaterdag is, morgen hoogstwaarschijnlijk zondag en omdat ik in het noorden van Frankrijk wilde eindigen heb ik een de plaatselijke Carrefour met een bezoekje vereerd. Met de tassen vol brood en een paar stukken fruit on-the-go zat ik weer op een jaagpad. Langs de Schelde deze keer. En voor de wind bovendien.

Kalkovens langs de Schelde

No camping

Dat kan dus nooit lang duren. Na nog geen vijftien kilometer ging het rechtsaf de heuvels in. Dag België en hallo Frankrijk. En warm. Op naar de camping. Nummer een en twee kwamen wel erg snel dus ik gokte op nummer drie. Die was nergens te vinden. Dus vestigde ik mijn hoop op de uitgebreid omschreven Camping la Blique, zo’n twintig kilometer verder.

Welkom in noord Frankrijk

Je begrijpt mijn teleurstelling toen ik daar aankwam en het bordje ‘no camping’ zag staan. Wat op zich al vreemd is voor een camping die zichzelf inderdaad ook camping noemt. Temeer omdat ik bij het oprijden wel drie tentjes zag staan met drie Vlamingen en hun fietsen. Met een van de heren naar ‘te vrouwke’ gelopen om te vragen of vier ook kon en of die dan ook mocht douchen. Dat kon.
Na de dagelijkse aankomstrituelen heb ik mij bij de Vlamingen gevoegd in het restaurant om de hoek. Even geen pasta uit een zakje deze keer. Maar wel de plaatselijke biere blonde en een eenvoudige doch voedzame maaltijd aangevuld met fietsersverhalen.

¡Hasta pronto y saludos a todos!

 

Vraag of opmerking? Laat gerust een reactie achter.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

%d