Over Dovrefjell gesproken

Het boekje voor ik opstap lezen in plaats van bij aankomst is zo gek nog niet. Ondanks dat ik de route in omgekeerde volgorde rij, had ik aan de informatie ‘…want dit is zowel het allermooiste als ook het allerlastigste traject van het Olavspad’ best wel wat gehad. En de opbeurende zin ‘op een klein stukje na daal je langzaam…’ en ‘per 10 km ga je ongeveer 100 meter naar beneden’ had ook bellen kunnen doen rinkelen voor een etappe in tegengestelde richting.

Uitgebreid pelgrimsontbijt

Zo snel ben ik ‘s morgens nog niet klaar geweest. Vijfentwintig minuten na de wekker zit alles in mijn tassen en aan de fiets en schenk ik een kop koffie in. Half acht is pelgrimsontbijt. Ik zit aan tafel met een Nederlander, een Belg en een Zwitserse die allemaal al weken onderweg zijn en over een dag of zeven in Trondheim verwachten te zijn. De stad waar ik gisterochtend ben weggefietst. Het ontbijt duurt gezellig lang en onze tafel staat als laatste op om aan de dag te beginnen. Met een welgemeend god tur zwaaien de anderen mij vaarwel als ik linksaf mijn weg vervolg en zij rechtsaf slaan.

Vanaf de start zijn de bergen in zicht

Ik moet hier snel weg

Ik rij verder over de grussvei die inderdaad eigenlijk alleen maar stijgt. Eerste doel is Oppdal. Daar ga ik even van de route af om wat laatste boodschappen te doen en om mijn bidons te vullen. Want door alle verhalen en gesprekken ben ik vergeten vol te vertrekken. Na Oppdal zit ik al snel op de E6. Helaas zijn er hier eigenlijk geen alternatieven dat al bij al zo’n vijfentwintig kilometer ‘snelweg’ waar het verkeer met 80 of 90 langsraast. Het gaat eigenlijk alleen maar goed. Auto’s en vrachtauto’s passeren mij ruim of wachten achter mij tot dat er ruimte is. Op een Nederlandse trekker-oplegger die mij wel rakelings voorbij rijdt na. Gelukkig heeft een fietsbroek geen vouwen, want die waren er wel uit.

De Drive stroomt je tegemoet

De hoogvlakte van Dovre

Het echte geweld begint pas na de snelweg. Hoe verder ik kom, hoe kaler en ruiger de omgeving. Ik zit al ruim boven de 900 meter als ik bij een parkeerplaats de E6 vaarwel zeg. De hoogvlakte van Dovre, oftewel Dovrefjall is aan de beurt. Deze bedwing ik via het eeuwenoude pad dat aangelegd is om militairen en de koning naar het noorden te kunnen laten reizen. De gamle konvei oftewel de oude Koningsweg. Onverhard en door het slechte weer van de afgelopen tijd ook behoorlijk aangedaan, leidt dit pad tot ongeveer 1220 meter. Rondom mij de ruige, kale hoogvlakte en in de verte de bergen waar dreigende luchten overheen rollen. Ik kan mij goed voorstellen dat dit gebied de mensen angst inboezemde en dat de verhalen over reuzen en trollen makkelijk hun weg konden vinden.

Begin van Dovrefjell over de gamle konvei

Vloeken en tieren

Voor het eerst is het zo steil dat ik af en toe even van de fiets af moet, om er na een paar moeizame passen achter de komen dat dat ook niet echt werkt. Dit is echt zwaar en met terugwerkende kracht begrijp ik dat je dit stuk beter uitgerust kunt doen en niet na een kilometer of zestig gestaag klimmen. Dan gaan de dreigende wolken vlak onder de top ook nog eens tot actie over en is het plaatje compleet. De klim is zwaar, de afdaling net zo. Ook die is erg steil en ik heb de grootste moeite om de fiets een beetje onder controle te houden, zonder mijn remmen helemaal op te souperen. Ik stuiter vloekend en tierend ongeveer 200 meter naar beneden

Tour de Dovre

Het is nog zo’n dertig kilometer naar Dombås en omdat het blijft regenen fiets ik maar gewoon door. Ik volg het hele stuk een traject van Tour de Dovre, een lokale fietsroute. Over een fijn gravelpad, waarbij ‘fijn’ geen oordeel over de beleving maar meer over het formaat van de steentjes is. De dikke, losse en natte laag fietst niet lekker. En op andere stukken heeft het weer zo huisgehouden dat het horten en stoten nog even doorgaat.

Tour de Dovre

Toch weer een hytte

Na een laatste onverharde afdaling sta ik met fiets en lijf onder de modder op de drukke parkeerplaats van het dorp. Dombås is het epicentrum van verschillende nationale parken en het krioelt er van de mensen in en uit auto’s en bussen. Mijn oog valt, geholpen door mijn maag, op een hamburgertent en al kauwend neem ik mijn overnachtingsmogelijkheden door. Het wordt Midtskog Camping, een paar honderd meter verderop. Een beetje oud en achterhaald, met exorbitante prijzen voor een kleine tent maar zeer schappelijke voor hutten. Ondanks dat het nu droog is, zwicht ik. Even later hangt de was, blinkt de fiets en ben ik naar de supermarkt geweest voor het gezondere gedeelte van de maaltijden en een ontbijt. In de koelkast twee alcoholvrije IPA’s om van te genieten als ik straks lees over de etappe van morgen.

Midtskog Camping Dombås

Vi sees snart og hilsen alle sammen!

Vraag of opmerking? Laat gerust een reactie achter.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

%d