PLING! ‘Hey! Wij zitten dit weekend op de camping in Harskamp, dus mocht je in de buurt zijn tijdens een fietsritje…’ Heel leuk om weer eens bij te praten met vrienden en een prima excuus om te kijken of ik mijn kampeerspullen op de Santos krijg, hoe het dan fietst en om uit te proberen hoe mijn nieuwe matje ligt. Even later heb ik een plekje op de camping gereserveerd. Nou ja, een plekje… Vanwege de corona mag ik niet op dezelfde plek staan, dus ik krijg een voetbalveld voor mijzelf. ‘Trekkersveldje’ zegt de mevrouw even niets.
Snelle voorbereiding
Ik geef toe, het was een beetje rommelen om alles op de fiets krijgen, maar uiteindelijk kan ik op pad met minimale kampeeruitrusting. Harskamp is niet het einde van de wereld en de wetenschap dat ik daar aangekomen gebruik kan maken van de gemakken van een heuse safari-tent in glamping-stijl help ook wel mee om alleen het strikt noodzakelijke in te pakken. Een route is snel rap gemaakt. Ik probeer flink wat Veluwse gravelpaden aan elkaar te rijgen tot twee verschillende etappes. Dat lukt aardig.
Over koninklijke wegen
Het idee is om rond borreltijd aan te komen in Harskamp. Dus kort na de middag stap ik op. Langs de IJssel, het pontje bij Wijhe en via Heerde grotendeels verhard, maar daarna begint de pret. Heerde is daarmee de laatste bebouwde kom voordat ik in Harskamp aankom. De route gaat grotendeels over fietspaden van gravel of schelpen. En anders stevige doorgaande zandpaden en een enkele keer grind. Alleen op los zand is het af en toe aanpoten maar verder voel ik mij de koning te rijk. Vooral op de uitgestrekt glooiende gravelpaden van het Kroondomein ten westen van Apeldoorn.
Blij met de Santos
Het is echt een prachtige rit en man, wat ben ik blij met de fiets. Geen centje pijn. Zonder er erg in te hebben en ook zonder noemenswaardige pauze doemt het statige monument van radio Kootwijk al op temidden van de heide. De borden ‘Rijksschietterein – verboden toegang’ verraden dat ik er al bijna ben. Nadat ik mij aangemeld en betaald heb bij de receptie, zet ik de Santos tegen de safari-tent en geniet ik van een koud glas bier.
Lichtgewicht glamping
Mijn tentje mag een stukje verderop staan. Tussen de caravans. Ik ben vergeten hoe klein die tijdelijke slaapplaats is, maar ach, het is slechts een plek voor de nacht dus dat maakt niet uit. Na een welverdiende safari-douche (niet tegen de mevrouw van de camping zeggen) slaat de vlam in de BBQ en wordt het een gezellige avond. Zelfs tijdens de kortste nacht is het het een keer donker en ik kruip in mijn tent. De buren om mij heen zijn dat zeker nog niet van plan. Kak! Oordoppen vergeten. Maar gelukkig wel oordopjes met geluid en het Stabat Mater van Pergolesi om mij in slaap te wiegen.
Vroege vogels
De volgende morgen schreeuwen de vogels al vroeg dat de nieuwe dag een feit is. Maar geslapen als een roosje. De lichte angst dat een matje dat nog kleiner is en nog minder weegt ook minder lekker zou slapen blijkt gelukkig ongegrond. Niets mis mee. Zeker in combinatie met een donsjas om een klein opblaaskussentje. Voorlopig hoef ik nog niet aan de glamping al is het wel aanlokkelijk. Verse koffie en broodjes – wat heeft een mens nog meer nodig om de dag te beginnen?
Bijna een KOM’etje
Na het ontbijt en het oprollen van mijn tent hang ik alles weer op en aan de fiets. Deze keer met toeschouwers. Gelukkig lukt het net zo goed als de dag ervoor en kan ik, nadat ik mij goed insmeer, op pad. Dat insmeren is geen overbodige luxe. Ondanks lichte bewolking brandt het goed vandaag. Een paar kilometer langs de provinciale weg en ik duik alweer rechts de bossen van het Kootwijkerzand in. Over een snel gravelpad (4e tijd op Strava kwam ik achter – hier wordt niet zoveel gereden).
De route voert na Stroe vrijwel nergens meer langs bebouwing en daar waar ik wel horeca tegenkom ben ik zeker niet de enige. Ach, het is niet ver en het rijdt goed. Net als gisteren heel veel onverhard. Stevige zandpaden door het bos afgewisseld met gravelpaden tussen de boerderijen. Ik zal maar niet in herhaling vallen door te vertellen dat dit genieten is.
Ploegen
Goed, gisteren al even achtergekomen, maar voor de echte zandpaden is de fiets met deze banden niet geschikt. Tussen Elspeet en Vierhouten gaat het op en neer over de hei en kruis ik een paar keer prima fietspaden. Mijn pad is eigenlijk bedoeld voor paard en wagen. Ik ben er wel achter dat mijn Rohloff-naaf beschikt over een standje tractor. Dat is mijn redding. Na Vierhouten gaan de laatste kilometers alleen maar over goed berijdbare paden en fietspaden. Via bekende MTB-routes van Heerde en Hattem doemt al snel de Rode Brug van Zwolle op.
De enige teleurstelling van de dag is dat het ijsboertje niet aan de andere kant van de brug staat te wachten. Helaas. Uit mijn werk ziek ik hem vaak en vandaag lijkt mij de uitgelezen dag om een keer bij hem te stoppen. De man heeft ook recht op weekend maar loopt nu wel een fikse bestelling mis. Een uur of drie na de start klok ik thuis af. Ik geloof dat de fiets en ik klaar zijn voor een weekje bikepacken met mijn broer Joost.
Vrienden, fietsen, BBQ en kamperen. Dit was een goed weekend!