Dat 2020 als bijzonder jaar de boeken ingaat staat buiten kijf. Afgelopen voorjaar kwam het normale leven door COVID-19 abrupt tot stilstand. De beelden vanuit Wuhan, Lombardije, Brabant – ten slotte het hele land en de hele wereld, lieten ontegenzeggelijk zien hoe ernstig het was. Is. Duidelijk een streep door vele fietsplannen. Maar zeg nu zelf, in het licht van de mondiale crisis totaal onbelangrijk. In eerste instantie in ieder geval. Maar na een paar maanden was ik dat nieuwe normaal wel zat.
Social distancing tijdens de eerste golf
Het was tijdens de eerste golf vaak prachtig weer en met al dat thuiswerken had ik voldoende tijd om er af en toe een paar uur tussenuit te gaan. Alleen op pad met de racefiets, social distancing optima forma. In die periode heb ik ook eindelijk doorgezet en mijn oude trouwe Koga Wordtraveler ingeruild voor een Santos Cross Lite. Deze alleskunner is de stap van het klassieke fietsreizen naar het sportievere bikepacken. Met de nieuwe fiets, het afnemende aantal coronagevallen en prachtig weer steeg ook de reiskoorts tot onhoudbare hoogte.
Na een maiden-ride over de Veluwe, heb ik samen met mijn broer een uitdagende ronde door eigen land (en een klein stukje Duitsland) gereden. Lange dagen in het zadel, zoveel mogelijk onverhard en slapen bij vrienden op de fiets. Het leek wel alsof de weergoden iets recht te zetten hadden die week. Van het mooie weer tijdens de rest van de lockdown was geen sprake meer. Maar het was ontegenzeggelijk een mooie week.
Tussen twee golven naar Praag
Het bleef trekken om in de zomer echt weg te gaan. Dat werd een ‘korte’ trip naar Praag. Met de wijsheid achteraf heb ik wel gebruik gemaakt van een gat tussen de lockdowns. De combinatie van het echt nodig hebben en een soepeler beeld van de maatregelen zorgden ervoor dat ik toch op pad ben gegaan. Over het algemeen kon het ook prima. Pas in Praag – tussen de opeengepakte toeristen op de Karelsbrug en op de terugweg in de trein, bekroop mij het gevoel dat het misschien toch niet zo verstandig was geweest.
Pas de Chouffe-marathon
Eenmaal thuis stond er nog een fietsavontuur voor de deur. Sinds een aantal jaar doe ik met een aantal vrienden mee aan de Chouffe-marathon. Een MTB-evenement in het Ardenner plaatsje Achouffe, waar het beroemde blonde bier vandaan komt. Het evenement ging niet door maar aangezien wij al een huis hadden gehuurd op vijftig meter van de start- en finishlocatie… Mondkapje op en gaan. Ondanks de alweer stijgende cijfers. Het was een geweldig weekend maar ook hier sluimerde het idee dat ik eigenlijk thuis had moeten blijven.
Post-corona dromen
Al bij al wel een geslaagd fietsjaar. Zeker gezien de omstandigheden. Ergens ben ik blij dat de drang om op pad te gaan het een aantal keer gewonnen heeft van het verstand en als gevolg daarvan natuurlijk ook opgelucht dat dit geen negatieve effecten heeft gehad. Zoals dat wel vaker gaat bij terugkijken, begint meteen het fantaseren over het komende jaar. Ik kwam uit op LEJOG oftewel Land’s End tot John’O Groats. Van zuid-west Engeland naar noord-oost Schotland. Er staat al jaren een boekje in mijn kast. Mijmerend en surfend kom ik bij de #GBDIVIDE. Normaal een self supported individual time trial, maar de route leent zich ook voor mensen die geen 600km achterelkaar doorrijden. Die moeten alleen vaker stoppen om te slapen.
Eerst iets meer zekerheid
Ik ben alvast aan het puzzelen geslagen. Net als naar Ierland denk ik ook voor een reis als deze een maand beschikbaar te hebben. Hopelijk ergens in mei want de zomer kon wel een druk worden. Dus baas, als je meeleest… Deze gravelvariant is ongeveer 2000km lang. Dan blijven er nog twee weken over om naar Land’s End te reizen en van John’O Groats terug naar huis. Al bij al een route die, als je niet over de snelwegen wilt fietsen, zo’n 3300km is. Voordat ik helemaal ga uitzoeken hoe ik er kom, welke routes ik wil rijden en al die andere zaken, wil ik wel wat meer duidelijkheid – over corona en over de Brexit. Maar het zaadje is gepland.