Verhalen, tips en reisverslagen
Langzaam begint een soort van zenuwen zich meester van mij te maken. Het woord zenuwen dekt de lading niet helemaal. Het gevoel dat erbij hoort ligt ergens tussen spanning, onrust en erg veel zin. Na het weekend wijst mijn voorwiel naar het zuiden. Rome, ik kom eraan. De lijst met dingen die nog gekocht, geregeld en gedaan moeten slinkt zienderogen. “Laatste loodjes, eerste zenuwen” verder lezen
Vandaag is mijn laatste dag thuis. En de laatste dag waarop ik het Nederlandse ‘zomerweer’ aan mij voorbij kan laten trekken zonder er verplicht in te moeten staan. Al geniet ik nu van een waterig zonnetje in de studeerkamer, de weersverwachtingen laten niet het allerbeste zien. Vrij vertaald is een neerslagkans van 85% een garantie op een nat pak. “Pronti a partire…” verder lezen
Na het Hertog Jan debacle van gisteren is het een groot genieten, zo’n halve liter Haeffenweizen. En het terras aan het water, op steenworp afstand van waar de tent staat maakt het plaatje compleet. Stacaravans, smerig sanitair en aardige mensen. Zo stond de camping in Echtz, een paar kilometer buiten Düren, omschreven. Op het sanitair na “Dag 3: Roermond – Echtz” verder lezen
Als het je voor de wind gaat dan voelt dat goed en als het alsmaar bergaf met je gaat heeft dat ook zo zijn voordelen. Inspanning wordt ontspanning en afstanden klein. Vandaag ging het voor de wind over de Zülpicher Börde en bergaf door de Ville. Een mooie combinatie dus. Tussendoor nog even snel de benen getest op een paar kleine heuveltjes “Dag 4: Echtz – Remagen” verder lezen
En Jantje was hierin een van de weergoden. Ik citeer een Duitser die ik hoorde toen ik op de camping van een trockener Weisswein genoot: “Scheisse! Es ist ende Juli und ich trinke heisse Choco mit Sahne.” Daarmee wil ik maar zeggen dat ik niet de enige ben die het vreemd vindt. Regen en zonneschijn wisselden elkaar vandaag onvoorspelbaar af zodat je stond te smeren als je eigenlijk een regenjack moest pakken en vice versa. Maar niet getreurd, op de cruciale momenten is het tot nu toe steeds droog gebleven. Op de momenten dat de zon er is merk je dat het langzamerhand steeds warmer begint te worden. En de Wettervorhersage seht gut aus want we gaan naar de 28-30 graden toe. Kom maar op met die zomer!
“Dag 6: St. Goar – Leeheim” verder lezen
Wie het verzonnen heeft mag de spreekwoordelijke Joost weten. Er schijnt deze dagen iets groots te gebeuren op de Hockenheimring. En dat trekt zoveel publiek dat in de wijde omgeving geen betaalbare slaapplaats te vinden is. In ieder geval niet in een Wormser pensionnetje of zoiets. De keuze: 30 kilometer doorrijden of €50 lappen voor een ‘Einzelzimmer’ met gedeelde douche. En geen WiFi… Fietsen dus! Niks korte etappe en ciao halve rustdag. Ik heb nog 1 schone onderbroek dus ik kan met gemak twee dagen vooruit. Morgen ga ik in de herkansing.
“Dag 7: Leeheim – Altrip” verder lezen
Ik doe geen voorspellingen meer. Niet over WiFi, niet over wat ik de volgende dag ga doen, nergens meer over. Beloofde ik gisteren nog dat ik Coby van café Amsterdam in Bruchsal met een bezoekje zou vereren; dicht. En mijn stellige overtuiging dat ik bij een natuurvriendenhuis sowieso geen internet zou kunnen krijgen; het tegendeel zie je in de updates. “Dag 8: Altrip – Bruchsal” verder lezen
Daar zit je dan. Zwembroek, slippers en een t-shirt voor de vorm, om 10 uur ‘s avonds voor de tent. Het was even klimmen, het was even warm maar het is de moeite waard. Een rustige, luxe camping, gezellig met een rijtje Hollandse fietsers bij elkaar. Van het rijtje al twee stellen die ik eerder getroffen heb, waarvan een voor voor de vijfde keer. “Dag 9: Bruchsal – Schellbronn” verder lezen
Zonder de begeleidende aanwijzingen van Hans Reitsma op pad. Kaart voorop, een grenzeloos vertrouwen in de Duitse ‘ausgeschilderte Radwegen’ en een aantal plaatsen waar ik sowieso langs moet gaan om het klimmen niet uit de hand te laten lopen. Mijn gok was dat het op die manier ongeveer 75 kilometer moest zijn maar de toeristische kaart liet nogal wat ruimte over voor het invullen van hoogtemeters. “Dag 10: Schellbronn – Raidwangen (Nürtingen)” verder lezen
Voor fietsvakanties een beetje een ongewone dag maar om het doorlopen van de nummering niet teveel in de weg te zitten toch nog even een klein stukje tekst. Het zou anders namelijk zo’n gat in de serie opleveren. En het is natuurlijk niet zo dat ik vandaag niets gedaan heb. Na een nacht goed slapen (slaapbanken zijn zo slecht nog niet) een echt Duits ontbijt met verse ‘Brötchen’ en espresso. “Dag 11: Raidwangen en omgeving” verder lezen
Omdat ik maar een klein stukje hoefde te fietsen naar Tübingen was heel vroeg opstappen niet nodig. Ik wilde voor de middag op de camping zijn en omdat het echt maar een kilometer of 35 was, kon het ontbijt op een mooie actieve vakantietijd van een uurtje of 8. Met enig succes heb ik zelfs weten te voorkomen dat ik lekkernijen mee zou krijgen dat ik vanwege het gewicht geen enkele heuvel meer op zou kunnen komen. “Dag 12: Raidwangen – Tübingen” verder lezen
Vorig jaar was ik in Budapest en heb ik de Donau in vol ornaat gezien. Nu zit ik er vanaf het campingterras tegenaan te kijken en lijkt het net de Ourthe of hooguit de Vecht (maar dan ondiep). Ook de Donau trekt veel fietsers. Deze keer laat de Koga-familie het afweten. Fransen, wat Duitsers en een oost-blokker die ik nog niet nader heb kunnen definiëren, bezetten met mij het kleine trekkersveldje van Erlebnis-camp Out & Back in Sigmaringen. “Dag 13: Tübingen – Sigmaringen” verder lezen
Toch nog een nachtje Duitsland, twee zelfs. Zech ligt iets voorbij Lindau, aan de Bodensee, eigenlijk precies tussen Lindau en Bregenz in, nog aan Duitse zijde. Bij mooi weer een prima luierplek aan het water en twee steden binnen handbereik om te bezoeken. Waarschijnlijk hou ik het bij Lindau en maak ik er verder een echte rustdag van. “Dag 14: Sigmaringen – Zech” verder lezen
Een dagje relatieve weelde. Toen ik rond een uur of acht wakker werd scheen de zon al. Dat beloofde wat. De campingwinkel was goed voor een luxe ontbijt met vruchtenyoghurt en croissants. Zelfs een kop verse cappuccino was niet teveel gevraagd. Ik heb nog even overwogen of ik het plaatje compleet zou maken met een krant maar omdat er alleen van Bild en de Telegraaf een exemplaar van vandaag hing, liet ik het nieuws maar even voor wat het was. “Dag 15: Zech & Lindau (rustdag)” verder lezen
Gek. Vanaf de Bodensee kon ik de Alpen al zien liggen. Als een achtergrondplaatje. Ver weg. En met een enkele etappe zit ik er middenin. Zodra ik in Oostenrijk voorbij Bregenz reed, een kilometer of 5 van de camping in Zech, waren de bergen de realiteit en kwamen ze snel dichterbij. Langs de snel stromende kunstmatige Rijn en Ill, met af en toe een stukje “oude” rivier, bracht de “Dag 16: Zech – Bludenz” verder lezen
Dat gaat lastig, de boel schoonhouden terwijl je met je fietsschoenen aan, in het pas gemaaide gras, je tent hebt afgebroken. Ik hoorde mijzelf al excuses aanbieden aan de ‘Putzwutfrauen’. Maar bij het afrekenen kon ik een bescheiden ‘lekker voor je’ ternauwernood onderdrukken. Voor een douche van 5 minuten, een uiterst bescheiden (af)wasje en 3m² gras, “Dag 17: Bludenz – Pettneu” verder lezen
Hans Reitsma had voor vandaag een korte etappe omschreven met als zeer zinnige reden dat het lijf af en toe een beetje rust nodig heeft. Ik ben dus vertrokken met het idee om te kijken hoe de benen zouden voelen. En die voelden wel OK. Tot aan Landeck ging het als een speer omlaag. Ik was met korte mouwen van de camping vertrokken “Dag 18: Pettneu – Glurns” verder lezen
Tirol is wintersport, Lederhosen en natuurlijk de plaatselijke ‘Anton mit sein Alpenknödels’ of zoiets. Dat treft. Waldcamping Naturns is vanavond namelijk het decor van het jaarlijkse ‘Waldfest’. Dus terwijl ik dit schrijf jengelt een accordeon er vrolijk op los en bezingt Anton in het onverstaanbaar dialect het mooie leven in de Alpen. “Dag 19: Glurns – Naturns (Tiroler wordt het niet)” verder lezen
Ondanks het gejodel van Anton en zijn kornuiten heb ik een prima nacht slaap gehad en zat ik iets over achten weer op het fietspad langs de Etsch. Zo kon ik nog ruim binnen de ongeschreven tijdslimiet een kop cappuccino bestellen in een Meranees barretje met de echte Italianen die daar met de krant onder de arm snel een espresso namen voor ze doorgingen “Dag 20: Naturns – Kalterersee” verder lezen
En nu is het afgelopen met makkelijk communiceren. Bij Salurn / Salorno was het gedaan met de tweetaligheid en begon het zoeken naar de meest basic woorden om aan te geven dat je wilt afrekenen, kamperen met een klein tentje, of je bidons wilt vullen. Mijn ‘Wat & Hoe Taalgids Italiaans’ kon nog wel eens een hele fijne reismaat worden. “Dag 21: Kalterersee – Lago di Lévico” verder lezen