Verhalen, tips en reisverslagen
Bij toeval werd ik in 2017 gevraagd om over mijn reis naar Rome te vertellen. Bij de Vereniging Pelgrimswegen naar Rome werden mijn tegenwerpingen dat ik mijzelf nou niet perse zag als echte pelgrim, resoluut van de hand gewezen en zo vond ik mijzelf terug in het Pelgrimspaviljoen op de Fiets- en Wandelbeurs. Ik speelde toen al met de gedachte om de vakantiefiets “Fiets- en Wandelbeurs deel 1” verder lezen
Vorig jaar reed ik de St. Jacobs-fietsroute van Haarlem naar Santiago de Compostela. Onderweg op de Camino heb ik een keur aan pelgrims gezien. Ze zijn grofweg op te delen in wandelaars, mountainbikers en fietsreizigers. In deze blogpost leg ik uit hoe ik de verschillen tussen deze groepen beleefde en waarom de fietsreiziger toch geen echte Camino-ganger is.
Door de uitnodiging om over mijn fietsreis naar Rome te komen vertellen op de Fiets- en Wandelbeurs begon het weer te jeuken. Om goed beslagen ten ijs te komen bij het voorlichten van medefietsers, heb ik mijn oude blog nagelezen. Toen wist ik het zeker. De vakantiefiets gaat uit de schuur, de tassen gaan er weer op en ik ga weer op pad. En na een dag onder de fietsers was het helemaal gedaan.
Een rondje om de Baltische Zee? zwerven door Zweden? Alle Scandinavische hoofdsteden met de fiets? Eerst liep ik te dubben over het hoge noorden. Beperkte vakantiedagen, het mogelijke koude, natte weer, reisgedoe heen & terug en Scandinavische prijzen maakten voor mij dat de keuze toch op het zuiden is gevallen.
Na Rome 2012 volgt in juni de Sint Jacobs fietsroute, Santiago de Compostela. Opnieuw langs pelgrimswegen, wederom een ongelovige bedevaart, maar nu naar Spanje.
Op de een of andere manier hebben de pelgrimswegen ook op mij hun aantrekkingskracht. Het idee dat eeuwen en eeuwen mensen dezelfde route hebben genomen, op zoek naar zichzelf, iets hogers of gewoon omdat ze daartoe veroordeeld waren, geeft de reis een prettige lading. Santiago de Compostela – voor pelgrims uit heel Europa moet het al eeuwen haast magisch geklonken hebben.
Een heilig doel ver voorbij de horizon om op eigen kracht naartoe te gaan. Want hoe vaak je mij ook zal horen beweren dat het om de reis gaat en niet om het eindpunt, er is toch een eindpunt nodig voor de reis die je als doel gesteld hebt.
Of ik stempels ga verzamelen weet ik nog niet en misschien ga ik ga wel op de een of andere manier iets doen met de Jakobsschelp. Wellicht zal ik een klein steentje van huis mee nemen om achter te laten bij het grote ijzeren kruis bij Rabanal del Camino.
Ik ben niet gelovig maar de symboliek van het achterlaten van je lasten spreekt mij wel aan. De pragmaat in mij roept dan dat die lasten ook echt symbolisch moeten zijn, dus voor mij geen kinderkopjes in de fietstassen hoor.
De reis begint origineel in mijn geboortestad Haarlem en voert over routes die gebaseerd zijn op oude pelgrimskaarten. Ca. 2500 kilometer. In gedachten zie ik al fietsend het landschap, de bouw en de cultuur langzaam veranderen naar de mediterrane loomheid van de zomer.
En ik zie mijzelf zitten en schrijven over wat ik gezien en beleefd heb. In een Belgisch café, op een Frans terras of in een Spaanse hosteleria. Want net als de vorige reis wil ik de liefde voor de fiets en het verhaal weer leven inblazen. De boekjes zijn binnen, de terugreis is gereserveerd. Ik kan niet meer terug – eh… – juist wel.
¡Hasta pronto y saludos a todos!
Dat onze Jacob werkelijk in de kathedraal van Santiago de Compostela in de zilveren schrijn ligt, wordt algemeen als een fabel beschouwd maar hem wordt wel een grote rol toebedeeld bij het verjagen van de boze Moren uit Spanje. Daar is hij mooi maar patroonheilige van Spanje mee geworden. En daarmee Santiago de Compostela samen met Rome en Jeruzalem, een van de belangrijkste Christelijke bedevaartsbestemmingen. “Camino de Santiago” verder lezen
Langzamerhand begint de reis naar Santiago dichterbij te komen. Over ruim een maand is het zo ver. Dan vertrek ik. Afgelopen week heb ik mijn vrije momenten gestoken in de route. Hoe ik wil gaan rijden, hoeveel kilometers, waar te overnachten en meer. Met de boekjes, internet en de navigatie-app Pocket Earth ben ik voorzichtig begonnen aan een planning. Vloeken in de kerk, ik weet het. Want eigenlijk is het idee van pelgrimeren dat je je laat leiden door de dag en het moment laat bepalen waar je eet en slaapt. “Kaartstudie” verder lezen
De laatste dagen ben ik tussen de bedrijven door veel bezig met mijn reis. Niet alleen de praktische zaken maar vooral met het lezen van verslagen en verhalen van andere reizigers. Mensen die allemaal met hun eigen motivatie op pad gegaan zijn en voor wie de Camino op de een of andere manier een diepere betekenis gekregen heeft.
Al die verhalen hebben invloed gehad op hoe ik naar mijn eigen Camino en de weg er naartoe ben gaan kijken. Natuurlijk blijft de drang naar de fysieke prestatie op eigen kracht de reis te volbrengen maar dat is meer en meer een ondergeschoven doel geworden “Goede voornemens” verder lezen
Nee joh, ik vertrek gewoon lekker vanaf huis. Geen gedoe vooraf. Ik moet tenslotte tot de dag voor vertrek werken en qua afstand scheelt het niets. Wat maakt het uit als ik niet de hele route fiets? Die route pik ik dan wel op in de buurt van Antwerpen. En ik kijk onderweg wel of ik überhaupt iets doe met mijn credencial oftewel stempelkaart. “Van Haarlem naar Santiago” verder lezen
Steeds vaker heb ik het idee dat achter mij een peloton wielrenners de benen stilhoudt. Maar nee hoor, cicaden. Voorbij Tours begint langzaam maar zeker het zuiden. Huizen worden lichter, lager, de daken worden platter. Af en toe al een wijngaard of een veld met zonnebloemen en steeds vaker zie ik de typische lange dunne cipressen. “Dag 9: Tours – Saint-Benoît (137 km)” verder lezen
‘Die muts en die waterdichte fietshandschoenen mét vingers, kunnen ook wel in het pakketje naar huis’ dacht ik gistermorgen. Want zo koud zou het toch niet worden? Vandaag was ik blij dat mijn persoonlijke keizer in de arena van de grammenstrijd, aan het einde van het gevecht, deze ten la Poste opgeschreven gladiatoren, de opgestoken duim heeft gegeven. “Dag 16: St. Jean-Pied-de-Port – Pamplona (77 km)” verder lezen
Het heeft drie weken geduurd maar daar was het dan eindelijk. Dat rare, beetje stuurloze gezwabber in het achterwiel na een afdaling die eigenlijk niet echt geschikt was voor een volgeladen vakantiefiets. In het zicht van de haven, dat wel. Met de fiets aan de hand de camping op lopen en een mooie klus voor de boeg voordat ik het zwembad in mocht duiken. “Dag 21: Carrión de los Condes – León (109 km)” verder lezen
Het was toch de fietsbare route vanaf de camping naar de stad? Het zal wel. Twee busjes van de Guardia Civil rijden voorbij en schenken mij geen enkele aandacht. Met dichtgeknepen billen en vertrouwend op de felgele tassen dan maar. De ring van León. Auto’s razen met een noodgang voorbij. Tot de eerste afrit de bebouwde kom in. Fietsen in Spanje is een heel avontuur. “Dag 22: León (rustdag)” verder lezen
Met een fikse comida achter de kiezen de laatste paar kilometer naar de camping rijden. Een naderend stormfront in de rug. Dan sta je op de splitsing. Het is vroeg in de middag en de benen voelen goed. Ja precies, niet naar de camping maar omhoog. Over de berg en maar hopen dat deze het slechte weer zal tegenhouden. “Dag 23: León – Molinaseca (109 km)” verder lezen
Enigszins verdwaasd kijk ik naar alle drukte om mij heen over het plein voor de kathedraal van Santiago de Compostela. Expres nog even gestopt om aan de rand van de stad een hapje te eten. Alsof ik het moment van ‘er zijn’ voor mij uit probeerde te schuiven. Vijfentwintig dagen waarvan drieëntwintig daadwerkelijk op de fiets zijn voorbij en ik ben er. “Dag 25: Portomarin – Santiago de Compostela (106 km)” verder lezen
Wat is het toch met bedevaartsoorden? Wat maakt het dat juist die plekken in de moderne tijd nog steeds hun aantrekkingskracht hebben? Ook zonder grondig onderzoek durf ik wel te beweren dat de moderne pelgrim geen wereldwonderen meer najaagt of voor zijn zielenrust die ene heilige plek wil zien zodat hij daarna vredig heen kan gaan. Slechts een kleine groep gaat nog echt op pad vanuit het geloof.
Ik denk dat de meeste pelgrims, net als ik, vooral op pad gaan vanuit een soort geestelijke onrust en het verlangen om zichzelf tijdens de zware tocht te overwinnen. “Op bedevaart” verder lezen