Verhalen tussen bikepacktrips en fietsvakanties
Zonder al teveel bloedvergieten in Tours aankomen en daar, na de plat du jour, plat op de vloer te gaan liggen om een beetje bij te komen. Dat was het plan en zo geschiedde. Na een zweterige nacht waarin ik vrijwel iedere vrachtauto op de N10 voorbij heb horen razen, zat ik rond zevenen op de fiets. Lees verder “Dag 8: Vendôme – Tours (80 km)”
Steeds vaker heb ik het idee dat achter mij een peloton wielrenners de benen stilhoudt. Maar nee hoor, cicaden. Voorbij Tours begint langzaam maar zeker het zuiden. Huizen worden lichter, lager, de daken worden platter. Af en toe al een wijngaard of een veld met zonnebloemen en steeds vaker zie ik de typische lange dunne cipressen. Lees verder “Dag 9: Tours – Saint-Benoît (137 km)”
Het was lonesome op de prairie vandaag. Geen kip op de weggetjes. Slaperige samedi leek het wel. Behalve op de graanvelden. Ik denk dat de boeren hier ook op Meteo France hebben gekeken want zoveel combines heb ik nog nooit gezien. Alsof ze allemaal hun jaaropbrengst voor het slechte weer moesten redden. Iets wat best waar kan zijn trouwens. Lees verder “Dag 10: Saint-Benôit – Saint-Angeau (103 km)”
De wekker had een raar geluid deze morgen. Tikkend. En het leek van buiten te komen. Op mijn tentdak om precies te zijn. Heel eventjes maar en toen hield het op. Door de geopende rits stroomde de geur van de natuur die het eerste water sinds tijden opvangt, maar veel gelegenheid om daarvan te genieten gunde ik mijzelf niet. Ik heb namelijk een hekel aan een natte tent inpakken als dat niet persé moet. Lees verder “Dag 12: Minzac – Horstens (101 km)”
“Saai hè?” zeiden we gisteravond nog tegen elkaar na het eerste stuk Les Landes. Ik wist dat er vandaag ook een stuk bosbouw aan zat te komen maar kon niet bevroeden dat het zo erg was. Ongeveer honderd kilometer voornamelijk bosbouw en rechte wegen, afgewisseld met nietszeggende dorpjes. Lees verder “Dag 13: Horstens – Dax (127 km)”
Mijn Frans is al niet om over naar huis te schrijven, mijn Baskisch is nog vele malen erger. Daar kan ik echt geen txokolatea van maken. De mensen hier wel trouwens. Die vinden bijvoorbeeld dat ze in Donibane Garazi wonen. Het lijkt er niet eens op. Ik zal het er mee moeten doen de komende dagen. Aan beide kanten van de Pyreneeën. Lees verder “Dag 14: Dax – St. Jean-Pied-de-Port (95 km)”
Een rustdag. Even een dagje geen kilometers maken en de tijd nemen om lekker te luieren. Zo vlak voor de eerste echte klimdag in de Pyreneeën en na veertien dagen aaneen fietsen ook geen onverstandig besluit natuurlijk. Dus vandaag geen epistel over ontberingen of mooie vergezichten, maar een kort verslag van eeen goed gevulde dag ‘niets’ doen. Lees verder “Dag 15: St. Jean-Pied-de-Port (rustdag)”
‘Die muts en die waterdichte fietshandschoenen mét vingers, kunnen ook wel in het pakketje naar huis’ dacht ik gistermorgen. Want zo koud zou het toch niet worden? Vandaag was ik blij dat mijn persoonlijke keizer in de arena van de grammenstrijd, aan het einde van het gevecht, deze ten la Poste opgeschreven gladiatoren, de opgestoken duim heeft gegeven. Lees verder “Dag 16: St. Jean-Pied-de-Port – Pamplona (77 km)”
Denkend aan de reis naar Santiago heb ik mij geestelijk voorbereid op hitte en op klimmen, niet op tegenwind. Tegenwind van het type ‘herfst-in-de-polder-tegenwind. Ik bedoel dus van het type ‘ik kom niet vooruit terwijl ik aan het afdalen ben’. Dat Spanje een andere tak van sport zou worden wist ik maar dit was aan mijn aandacht ontsnapt. Lees verder “Dag 17: Pamplona – Los Arcos (78 km)”
Eindeloze wegen die rechtuit golvend het dorre landschap splitsen. Enkel bij de stroompjes een groene strook. Roodbruine aarde of graanvelden en aan beide kanten, ver of dichtbij, de versleten bergen. De zon is voorzichtig teruggekomen en de trillende einder waarschuwde vast voor de hitte die de de reiziger hier eigenlijk hoort te teisteren. Lees verder “Dag 18: Los Arcos – Belorado (116 km)”