Westenwind
Een hels kabaal op de binnenplaats van Belfast International Youth Hostel. Midden in de nacht draait het zwerfafval rondjes in een hoek. Het waait. Sterker nog, het stormt. Ik weet niet beter dan dat het weer iets minder zou worden de komende dagen maar Storm Hector komt voor mij onverwacht. Hij trekt in de nacht van west naar oost over het eiland en wordt gevolgd door een stevige westenwind. Komt tijd, komt raad. Ik besluit om het gewoon te proberen. In het slechtste geval moet ik met wind mee terug naar Belfast.
Verkleedpartij
Als ik na het ontbijt op de fiets zit en langs River Lagan de stad verlaat, zie ik pas goed hoe de storm heeft huisgehouden. Op het smalle fietspad moet ik vaak mijn fiets over de omgevallen bomen tillen. Door de beschutting van het dal valt de wind nog mee en ik ben ruim in de gelegenheid om te oefenen met het aan- en uittrekken van verschillende gradaties van regenbescherming want het komt met bakken uit de lucht. Na een paar uur is het in ieder geval droog.
De bergen doemen op
Bij Moira laat ik de rivier (ondertussen meer een beek) voor wat ze is en trek ik de heuvels in. Op en neer gaat het tot aan het stadje Portadown. De wind heeft vrij spel en zorgt ervoor dat het fietsen zwaar valt. Eenmaal in Portadown klaart het op. De wind blijft maar de wereld ziet er weer een stuk vrolijker uit. Samen met een paar broodjes heb ik voldoende motivatie om door te fietsen. Alleen maar heuvels en smalle wegen, met links en rechts heggen waar je vaak niet overheen kunt kijken. Maar als het wel lukt dan is het uitzicht indrukwekkend. In de verte doemen The Sperrin Mountains op.
Kamperen bij de dure boswachter
De route voert langs het meer Lough Neagh naar het provinciestadje Cookstown. Niet meer dan een heuvelachtige hoofdstraat met winkels en horeca. In een koffiebar zoek ik een slaapplek. De B&B die ik in gedachten had blijkt volgeboekt dus toch maar naar de kampeerplek in Drum Manor Forest Park, een paar kilometer verder.
De kampeerplaats is snel gevonden. Het ligt in een park en wordt door de lokale autoriteiten gerund. Er is geen beheerder maar er hangt een telefoonnummer. Gelukkig mag ik na het overmaken van £18 een nachtje staan. Een belachelijk bedrag als je bedenkt dat ik alleen een klein tentje heb. Caravans met hele families betalen hetzelfde. Na 110 kilometer tegenwind ben ik echter niet meer zo principieel. Ik zet mijn tent op en als het na het douchen en eten weer begint te regenen, maak ik van de gelegenheid gebruik om stilletjes in mijn slaapzak te kruipen en een paar uur te lezen. Het is tenslotte vakantie en het lijf kan wel wat rust gebruiken.
Keuzes maken
De volgende dag klim ik vanuit het park snel de eerste heuvels van de Sperrin Mountains op. De klimmetjes worden feller en de landschappen al wat ruiger. De bebouwing blijft een beetje grauw maar her en der staan er meer victoriaanse huizen tussen. Op een hoogte van 200 meter blijf ik de uitlopers volgen.
Grotendeels langs de River Owenkilew naar het westen. Tot Gortin, waar ik geniet van een kop koffie nadat ik wat boodschappen heb gedaan bij het kleine supermarktje. Gortin is de plek waar de route splitst. Noord richting Donagal en zuid richting Sligo. Na wat rekenen ben ik er achter gekomen dat ik met de Donagal-variant iedere dag ongeveer 90 kilometer moet rijden, zonder rustdagen. Dat is echt teveel. Zeker omdat het vanaf nu alleen maar klimmen en dalen wordt. Ik ga dus zuid en kom, midden in een volgende bui, rond een uur of twee aan in Omagh.
Bed & Breakfast
Ook hier moet ik kiezen. Door naar Enniskillen of blijven. Enniskillen is nog ruim 50 kilometer, Omagh ziet er uit alsof het de moeite waard is en de mevrouw van de tourist information weet een prima B&B. De keuze is dus eenvoudig, zodat ik even later bij Rita en Peter van Arleston House aan de koffie zit. Een ouder stel met een B&B dat je echt alleen kan vinden als je wordt doorverwezen.
Omagh Bombing
Eenmaal gesetteld loop ik door het park naar de stad. Ik was er al even langs gefietst onderweg naar de tourist information maar nu sta ik daadwerkelijk stil bij het monument ter gedachtenis van de bomaanslag op 15 augustus 1998, waarbij 29 mensen (waaronder een vrouw die zwanger was van een tweeling) om het leven kwamen en honderden gewonden vielen. De Real Irish Republican Army was het niet eens met de wapenstilstand van het Goede Vrijdag-akkoord dat enkele weken daarvoor gesloten was.
De rauwe geschiedenis van dit land komt wel heel dichtbij. Vooral als je op de plek staat waar de autobom is afgegaan. En dan te bedenken dat de daders daar gingen staan omdat er bij het eigelijke doel, het gerechtsgebouw, geen parkeerplek vrij was. In de dreigtelefoontjes werd wel van het hoger gelegen gerechtsgebouw gesproken, waardoor mensen juist geëvacueerd werden naar de plek waar de bom is afgegaan.
Na deze gewelddadige geschiedenis is het hoog tijd voor lichter vertier en een hapje eten in de pub.
Slán agus beannachtai do gach duine!