Na een stevig hotel-onbijt en de bevestiging dat ik ook vandaag binnen mag slapen, verlaat ik kort na negen de stad langs de Scarpe. Het gaat de hele dag op en neer. Eerst nog glooiend, daarna stevig en weer glooiend op het einde. Glooiend is met name heel veel graan en stevig betekend een wat afwisselender landschap. Weer een beetje als de Ardennen. In de loop van de dag neemt de hoeveelheid begraafplaatsen af. Ik fiets er sowieso al voorbij nu. Alleen bij het Duitse Soldatenfriedhof stop ik even. Sobere kruizen, een beetje weggestopt.
C’est la Somme
De regen houdt ook vandaag aan. Vooral kleinere buitjes. Maar twee keer sta ik een tijdje te schuilen omdat het echt hard gaat. Je ziet dan goed hoe snel er in heuvelachtig terrein problemen kunnen ontstaan want de wegen liggen ineens vol met modder uit de velden. ‘C’est la Somme’ zegt de jongen waarmee ik tijdens de eerste stortbui een bushokje deel. En toegegeven – het is mooi groen.
Chambre d’hôtes
Verder is er Im Westen nichts Neues te melden. Tussen de buien lekker doorfietsen en al hakken de klimmetjes er redelijk in, ik begin er ook weer plezier in te krijgen. Eenmaal aangekomen in Roye fiets ik eerst een rondje want het is nog iets te vroeg voor de afspraak met de chambre d’hôtes Het is een slaperig provinciestadje. Aux Chambres du Roy ligt net even buiten het centrum. Het welkom is allerhartelijkst en omdat vrijwel alles op maandag dicht is sjok in even naar de Carrefour en gebruik ik de gastenkeuken voor een snelle salade met een bord pasta. Ik ben tevreden.
