Na een wat regenachtige nacht is het toch het zonnetje die voor wekker speelt en mij er meteen op wijst dat ook hier in het noorden smeren zeer verstandig is. Zo gezegd, zo gedaan, terwijl ik mij in het lycra hijs. Ik neem de tijd vanmorgen. Eerst even mijn tassen herschikken, de tent laten drogen, een kop koffie en genieten van het meer. Kijken dan hè. De duik komt later wel. Ontbijt is een reepje, want ik denk binnen een paar kilometer een supermarkt te hebben.
Brunchen op de nuchtere maag
Dertig kilometer is iets meer dan een paar. Te veel voor de nuchtere maag, dus eenmaal in Charlottenberg leg ik ook maar meteen een nieuwe voorraad sportrepen aan. En ik ga mij te buiten aan allerhande zoetigheid van de Coop bakkersafdeling. Met volle maag en dito tassen, ga ik weer verder. De route trekt vandaag vooral over lange, rustige autowegen. Ik stijg stiekem best veel, maar glooiend, met tussendoor voldoende afdalingen om het behapbaar te houden. De navigatie heeft het rustig vandaag. Aanwijzingen als ‘over 16 kilometer rechts aanhouden’ of ‘over 33 kilometer linksaf’ maken het erg overzichtelijk.
Gelukzoekers en -vinders
De kilometers schieten voorbij. Zo’n stevige brunch doet wonderen. De omgeving is prachtig. Af en toe een rustig gehucht en veel huisjes waar ik mijzelf wel zou zien zitten op de zitmaaier. Veel Nederlanders, blijkt als ik in Uddheden stop voor een kop koffie. De eigenaresse van Hår och kaffe – ze kon alleen met haar tweede stiel iets aan mij verdienen – is zelf enkele jaren geleden naar Zweden getrokken. Voor de rust, de natuur en het onderwijs. Ze verteld dat er veel landgenoten in deze streek zijn gaan wonen. Na een leuk gesprek ga ik door naar het stadje Sunne.
Wildkamperen is nog knap lastig
Het is idee is boodschappen voor de avond en dan nog een kilometer of twintig verdere bij een meer een kampeerplek zoeken. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. De meren liggen er wel, maar als je geen zin hebt om met je fiets op je nek door het bos te sjouwen om er achter te komen dat er nergens een stukje vlak is, dan valt het niet mee. Onverrichterzake fiets ik dus maar door. De bebouwing neemt weer toe en daarmee verkleint de kans op een plekje. En na een dag zweten wil ik toch op z’n minst iets met water. Een meer, een beek of een douche. Het wordt het laatste. De camping die volgens de planning we heel ver lag, komt nu verrassend dichtbij. Ik neem nog een broodje en een handje winegums en trap ‘em weer aan. Het loopt al tegen achten, maar de Nederlandse eigenaar van Rådastrands Camping is gelukkig nog aanwezig. De camping ligt aan een meer een heeft een strandje, dus als de tent staat los ik in ieder geval dat gedeelte van de planning in.
Vi ses snart och hälsningar till alla!