In de drukte van bevrijdingsdag is spoor 6 van station Zwolle een oase van rust. Ik wacht op de trein naar Groningen, met daarin mijn vader. Het plan voor de komende dagen is een rondje Groningen, of beter gezegd, hét Rondje Groningen. Maar dat is voor de dag van morgen. Vandaag houden we het bij een wandeling door de stad, de fietsen staan veilig achter slot en grendel bij het Martini-hotel. We vieren onze vrijheid met een biertje in de zon, en een simpele maar stevige kroeghap.
Tegendraads
Het is nog fris en de stad ontwaakt. Voor we het weten rijden we in het stadspark tussen het groen en fluitende vogels. We zijn op weg. Onze planning is een beetje tegendraads. Hoewel de route tegen de klok in bedacht is, rijden wij met de klok mee. Dit heeft te maken met de beschikbaarheid van de overnachtingsplekken en legt ons voor het grootste gedeelte van de route gouden windeieren. Rondje Groningen volgt op een prettige, verrassende manier de provinciegrens. Bijna 350 kilometer lang. Net als Rondje Drenthe bedacht door Hetty en Erik Luppes oftewel de Drentse Fietsers
Grensgeval
Via de Onlanden rijden we over de Drents-Groningse grens naar het zuidwesten. Later kruisen we regelmatig de grens met Friesland. Geholpen door plaatselijk patriotisme weten we vrijwel altijd aan welke kant we zitten. Kijk maar naar de vlaggen. Als ik tijdens de koffiestop in Bakkeveen verzucht dat ik het even niet weet, krijg ik op niet mis te verstane wijze duidelijkheid. ‘Dit is Fryslân meneer!’ De eigenaresse van restaurant ‘de Slotplaats’ voegt er wel meteen aan toe dat je volgens de overleveringen vroeger door de voordeur de Martini-toren kon zien. Hoe realistisch dat is, nuanceert ze meteen met het verhaal dat dezelfde overleveringen ook vertellen over kindjes die onder de grote steen achter in het bos vandaan kwamen.
Het Hogeland
In het oude polderland komen we door de vroegere vissersplaats Visvliet, aan de Lauwerszee die nu in geen velden of wegen te zien is. Ondertussen heeft de zon al haar schaamte overwonnen. Ze schijnt uitbundig als we in het garnalendorp Zoutkamp op een terrasje zitten. Daarna wacht het Lauwersmeer en na het toeristische Lauwersoog rijden we tussen de schapen buitendijks langs het water. Met de wind in de rug vliegen de kilometers voorbij zonder dat we er erg in hebben.
Even oefenen
Als we de zee achter ons laten waarschuwen boorden voor schietoefeningen en rondslingerende oefenmunitie. Wij zien vooral een prachtig slingerend pad dat af en toe de tankbanen kruist. We zijn nu in het Hogeland. De gemeente die het noorden van Groningen omvat. En na nog een korte stop bij de kerk van Hornhuizen bereiken we de bestemming van de dag. Pieterburen. Dé Wadloophoofdstad. We overnachten in Het Dorpslogement en als we de tassen op de kamer hebben liggen, zien we nog net Mathieu van der Poel het roze pakken in de openingsrit van de Giro.
Monopoly in Pieterburen
Gedoucht en wel lopen we het dorp in en belanden op het terras van het Waddengenot-imperium. Naast het restaurant runnen die ook de rest van het dorp. Van de pizzeria en het grand café tot de slijterij, het hotel en de ijswinkel. Bovendien hebben ze een eigen bier. De avond kan niet meer stuk. We lopen in het kader van ‘nu we er toch zijn’ nog even langs het gesloten Zeehondencentrum, we bewonderen de kerk en besluiten dat we niet willen betalen voor de tuin van de dominee dus laten Domies Toen even voor wat het is.
