Rondje Groningen – de derde etappe

‘Kunnen we vroeg ontbijten?’ Voor een zondag is dat misschien een beetje gek, maar omdat we tegenwind verwachten en vanavond nog met de trein naar huis moeten, willen we bijtijds opstappen. ‘Half zeven vroeg genoeg?’ Tjerda van B&B ‘De Stelmakerij’ klopt stipt op tijd aan. Even snel een broodje is er echter niet bij. Ze zet een mand vol lekkers op tafel. Versgebakken broodjes, fruit, een eitje en wat al niet meer. Als we ons even voor acht uur in het zadel hijsen zijn we meer dan voldaan.

Frisse start

De start is met Buff en beenstukken. Achter glas lijkt het prachtig weer, maar de thermometer komt niet veel boven de vijf graden uit. En het blijft bij mij niet bij beenstukken, ook de jas moet eraan geloven op een gegeven moment. Vandaag heeft twee thema’s. Voor de wind naar het zuiden langs de Duitse grens en daarna naar het noordwesten. Stoempen naar Stad. Om te beginnen vergapen wij ons in Bellingwolde aan de statige huizen. Hier zat een hoop geld vroeger en nog steeds ademt het een voorname sfeer uit.

Zover als dat het oog kan reiken…

Bourtange

De volgende vesting doemt op. Bourtange. Ook hier krijg je het idee dat je in een openluchtmuseum bent beland, al is deze een stuk levendiger dan onze overnachtingsplek Oudeschans. Althans, zo lijkt het. Want op het tijdstip dat wij over de kinderkopjes het centrale plein oprijden wordt alleen de uitbater van het lokale terras tijdens zijn voorbereidingen op een dag met mooie omzet, van het werk gehouden door een nozem op leeftijd. Omdat de brug aan de andere kant gerestaureerd wordt, keren we weer even op onze schreden en verlaten we Bourtange hoe wij binnen zijn gekomen.

Bourtange in de vroege ochtend

Af en toe de boel de boel

Vanaf Jipsinghuizen volgen we een tijdlang de loop van de Ruiten-Aa. Een welkome afwisseling, door een haast duinachtig bosgebied, voor de toch wat saai wordende Groninger vergezichten. Net voorbij Ter Wisch hebben we ons eerste echte kanaal van de dag te pakken. Het bord ‘RUST‘ bij Camping Roelage, vlak voor Ter Apel, nodigt uit. De zon is ondertussen gaan schijnen en uit de wind aan de picknicktafel van de camping kunnen er wel wat laagjes terug de tas in. Met een kop koffie worden worden door eigenaresse Marleen bijgepraat over hoe je het bestieren van een camping door het klein te houden en af en toe de boel de boel te laten, een beetje leuk houdt voor jezelf.

Het keerpunt

Ter Apel is het zuidelijkste punt van de route en langs het Ter Apelkanaal gaat het terug noordwaarts. Tegen de wind in. Tot vlakbij Zuidlaren volgen we nu kanalen die veelal de naam hebben van het plaatsje waardoor ze lopen, al denk ik dat Musselkanaal en Stadskanaal hun naam aan het water waaraan ze liggen, te danken hebben. Het klinkt heel saai, maar omdat de kanalen veelal door bewoond gebied lopen, valt er genoeg te zien. De route gaat voor de broodnodige afwisseling ook af een toe even naar de andere kant, of zelfs een blokje om. Ja, de wind waait ons nu tegemoet, maar het is prima vol te houden. We fietsen op volgorde van leeftijd.

Het kanaal

Oude route?

In Bareveld is het tijd voor een broodje en plannen we het laatste stukje. De NS rijdt niet tussen Assen en Meppel. Dat hebben we in de voorbereiding even over het hoofd gezien. Omdat papa volgende week met fiets en al weer in Groningen moet zijn, besluit hij deze bij vrienden in Stad achter te laten. Een belletje later is het geregeld en gaan we weer op weg. Via het laatste kanaal van de dag, de Leinewijk, komen we bij het Zuidlaardermeer. Wij volgen de oude route omdat ik de GPX niet ge-update heb maar gelukkig vaart het zelfbedieningspontje aan de noordkant van het meer weer. Na alle kanalen fietsen we nu over de uitlopers van de Hondsrug.

Pontje over het Drentse Diep

De laatste loodjes

Bij Natuurvriendenhuis de Hondsrug houden we pauze. Tijd voor een biertje in de zon, die het intussen echt van de kou gewonnen heeft. Tijdens mijn Rondje Drenthe zat ik hier aan een tosti als hoognodige brandstof voor de laatste kilometers. Langs Glimmen en door de natuur west van de A28 rijden we uiteindelijk via het Noord-Willemskanaal de stad binnen, waar we bij Johan thuis even op verhaal kunnen komen en meteen de mooie verhalen van onze tocht kunnen delen. Na de finish van de Giro is het tijd om het station op te zoeken.

Krasse knar!

Rondje Groningen zit erop. Een prachtige, afwisselende tocht door een verassend mooie provincie vol geschiedenis en verhalen en niet te vergeten vol leuke ontmoetingen. Maar het meest bijzondere is dat ik deze tocht samen met mijn vader maakte. Iets wat ik mij pas besef als ik het aan anderen vertel. Voor mij is het namelijk de normaalste zaak van de wereld dat ik een vader heb die gewoon drie dagen honderdtwintig kilometer fietst.

Proost pap!

Eén antwoord op “Rondje Groningen – de derde etappe”

Vraag of opmerking? Laat gerust een reactie achter.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.