Altijd verbonden zijn – is het een vloek of een zegen?

De smartphone is niet meer weg te denken. In ons normale leven en onderweg op de fiets. Als ik bedenk hoe vaak ik de telefoon tevoorschijn haal dan schrik ik. Of eigenlijk ook niet, want ik weet het. Het kleinood in mijn broekzak dan wel achterzak van mijn fietsshirt zorgt ervoor dat ik altijd verbonden ben met de wereld en dat ik de beschikking heb over alle kennis die nodig is om op een veilige en leuke manier het avontuur aan te gaan. Toch? Maar waarom voelt het dan zo vaak niet goed?

Vraag het aan Google

Zonder telefoon op pad gaan zou ik echt niet meer willen. De momenten dat de deze onderweg een uitkomst heeft geboden zijn talloos. Voor ik gebruik maakte van de fietsnavigatie om de route te volgen was mijn smartphone mijn GPS. Als ik bij een wegopbreking sta, dan weet ik binnen no-time hoe ik daar voorbij kan komen. Een overnachting boeken of in ieder geval controleren of de camping die je voor ogen hebt nog bestaat? Op zoek naar een fietsenmaker met specifieke kennis of een winkel waar je de juiste gasbusjes verkopen? Het weer voor de komende dagen? Google weet raad.

Lichtgewicht oplossing voor bijna alles

En wat te denken van alles wat je thuis kan laten omdat je smartphone het allemaal heeft? Ik print niet uit wat ik kan opslaan, voor foto’s en video’s onderweg hoef ik geen camera meer mee te slepen, geen zware laptop of iPad meer, want ik kan mijn blog en de bijbehorende social media gewoon bijhouden. Als ik mij verveel tijdens het fietsen dan zorgt die telefoon met muziek of een podcast voor afleiding en als mijn vakantie toevallig weer eens samenvalt met een grote wielerronde, dan kijk ik de finale live of luister op z’n minst radio Tour de France. Alles om maar niets te hoeven missen.

Altijd maar het internet

Maar er is een keerzijde aan het niets hoeven missen en die telefoon die er ook daadwerkelijk altijd is. Gemaakt om je te verleiden en er zoveel mogelijk tijd mee door te brengen, komt het scherm letterlijk en figuurlijk tussen mij en mijn reis in te staan. Het internet met al haar mogelijkheden als een soort vals toevluchtsoord, waar ik helemaal niet naartoe zou hoeven omdat ik al op een prachplek sta. Er is geen enkele noodzaak om fysiek of mentaal af te hoeven dwalen en toch doe ik dat voor mijn gevoel veel vaker dan ik eigenlijk zou willen.

Het scherm of het hier en nu?

Hoe makkelijk is het om even te scrollen als je pauze aan het houden bent op een prachtige plek? Of tijdens het wachten op je bestelling op een terras? Wat te denken aan tijdens het eten zelf? Of het nu voor je tent op de camping is of in een restaurant, ik kan de digitale verlokking vrijwel nooit weerstaan. Heb ik al reacties op mijn laatste post? Hoe vaak wordt mijn bericht gelezen? Is er nog nieuws uit de rest van de wereld, buiten mijn eigen bubbeltje om? Moet ik al iets uitzoeken voor de etappe van morgen? In plaats te genieten van mijn omgeving en mij te verliezen in het hier en nu, verlies ik mijn tijd en aandacht aan een schermpje van ruim 6 inch.

De lokroep van (a)sociale media

Eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming aan het einde van een fietsdag stort ik mij eerst op mijn Strava en Komoot. Foto’s die ik gedurende de dag gemaakt heb een beetje redigeren en uploaden, een guitige kreet erbij. Zo, de wereld weet weer hoever ik het vandaag geschopt heb. Daarna meteen de mooiste plaatjes op Instagram en Facebook als een mini-verslagje van de dag. En daar blijft het niet bij, want dan ben ik ook wel erg benieuwd hoe er op wordt gereageerd. Zeker als ik onderweg ben krijg ik regelmatig reacties en die wil ik natuurlijk ook niet onbeantwoord laten. Mensen nemen immers de moeite om mij te volgen.

Deel-dwang

Als ik goed en wel geïnstalleerd ben dan is het tijd om mijn blog bij te werken. De dag zit vers in mijn geheugen en meestal stroomt de tekst als vanzelf uit mijn vingers op het scherm. Dat kost vrijwel geen tijd. Foto’s erbij, een paar linkjes die verwijzen naar andere relevante onderwerpen, oja, ook even overzichtje vanuit Komoot toevoegen en zorgen dat het bericht netjes gedeeld kan worden op social media. Voor ik het weet ben ik toch een paar uur verder. Een paar uur die ik heb doorgebracht met enkel en alleen oog voor het scherm in plaats van de wereld om mij heen. Niet zelden is de avond al een goed eind op weg als ik het bericht publiceer en met een onrustig, onbehagelijk gevoel – af en toe nog even checkend of ik al reacties heb, mijn tent in kruip.

Poort naar de rest van de wereld

Mijn reis delen terwijl ik onderweg ben vind ik leuk om te doen en de trouwe volgers die nu opschrikken – blijf rustig doorademen, ik zal er niet mee stoppen. Het is namelijk ook een manier om je als solo-fietser verbonden te blijven. Het zorgt voor de sociale interactie die je onderweg weleens moet ontberen. Ik merk alleen dat ik er meer en meer een haat-liefdeverhouding mee begin te krijgen en dat ik op zoek wil naar een gezondere manier, waarbij de telefoon minder prominent aanwezig is gedurende de dag en waarbij ik meer kan genieten van mijn omgeving en de reis an sich.

En nu?

In een ideaal blog geschreven in een ideale wereld, zou nu de afsluitende alinea komen waarin ik mijn conclusie trek en in een paar zinnen duidelijk maak hoe ik dit probleem voor eens en voor altijd op ga lossen. Helaas. Zo zitten de wereld en ik niet in elkaar. Wat ik wel weet is dat ik het zonde vind om mijn belevenissen onderweg te laten vertroebelen door de afleiding van mijn telefoon en alle toepassingen ervan. Het is de digitale versie van de multi-tool en ik zou gek zijn als ik deze (en zijn analoge broertje) niet in zou pakken, maar ik wil wel op zoek gaan naar een modus waarin ik er van los kan komen. Net als dat ik mijn gewone multi-tool niet zomaar uit mijn tas haal om ergens nodeloos een schroefje aan te draaien, zou ik de telefoon meer willen gebruiken als gereedschap.

Wat zijn jullie ervaringen met de smartphone op dit vlak en hebben jullie misschien al een modus gevonden om er op een gezonde(re) manier mee om te gaan? Ik hoor het graag. In de reacties hier onder, via de contactpagina en vooruit, ook als reactie op Instagram of Facebook.