Ongekende luxe
Het lekkerste van een B&B is niet dat je geen tent op hoeft te zetten of dat je in een echt bed mag slapen. Geloof mij, dat interesseert mij niet. Nee, het allerlekkerste is afdrogen met een echte handdoek. Want de kleine textiele verzameling die de fietser in zijn tassen mee kan slepen is namelijk van het functionele, lichtgewichte en snel drogende soort. Niet alleen de garderobe maar ook de handdoek.
Dat betekent iedere keer na het douchen jezelf afdeppen met microvezels in plaats van stevig afdrogen met badstof. Kortom, kamperen maakt een mens dankbaar en blij met de kleine geneugten van het leven, dus tegen de adviezen van de Ierse autoriteiten, in verband met de droogte, in, sta ik voor het late ontbijt nogmaals onder de douche. Wel kort hoor.
Tripadvisor weet raad
Full Irish breakfast please. De gastvrouw verdwijnt in de keuken en komt even later terug met een bord vol. Eieren, spek, worstjes, bonen, gefrituurde aardappelkoekjes, tomaat, toast en plakjes black and white pudding. Ik kan er voorlopig even tegenaan vandaag. Na het uitchecken stuur ik mijn volgepakte fiets naar een klein koffiebarretje in de buurt, dat volgens Tripadvisor dé place to be is. De trein gaat pas rond half twaalf maar met een goede cappuccino en mijn nieuw verworven reisboek, vliegt de tijd en voor ik het weet kan ik instappen.
Larnród Éireann is een staatsbedrijf
Een beetje hulp van de conducteur en mijn fiets wordt, samen met die van twee Duitsers, vakkundig in het fietsenrek gemeubeld. Dat het past. Heeft die man vast vaker gedaan. Ik zoek mijn plek op en maak het mijzelf gemakkelijk. Buitenlandse treinen hebben iets exotisch. Andere inrichting, een tafel, mijn naam boven de stoel. Het voelt als luxe, terwijl ik voor de reis geen €20 betaald heb. Ik denk dat Larnród Éireann nog niet geprivatiseerd is, want voor dat geld kom je met de NS nergens meer.
Dublin Pride
Over de reis zelf valt weinig te zeggen. De trein rijdt door heuvellandschappen die ik de afgelopen dagen ook veel gezien heb en stopt relatief vaak. Ik lees wat en luister naar de vooruitblik van de Rode Lantaarn op de Tour de France. Althans, dat probeer ik, want ik dommel zo nu en dan ook weg. Drie uur na het eerste fluitsignaal stopt de trein op Dublin Heuston. Met alle tassen weer op de fiets en onder deskundige leiding van Google, navigeer ik naar het hostel. Dat is nog niet zo makkelijk. Het is de hele week Dublin Pride, met vandaag de grote parade, die langzaam aan het aflopen is. Google wijst mij steevast een weg in waarna dit door een vriendelijke doch vastberaden Garda per direct ontzegd wordt.
Op kamers
Jammer genoeg krijg ik op deze manier van de parade ook niet veel mee maar met wat zelfbedachte omwegen bereik ik toch mijn slaapplek. Het is een modern en nieuw studentencomplex aan de rand van het centrum, waar de lege kamers van verhuurd worden. Een schappelijke prijs, mijn fiets staat achter slot en grendel, ik zit midden in de stad en heb mijn eigen badkamer. Prima dus hoogste tijd om de stad te gaan bekijken.
Temple Bar
Met het idee dat ik morgen wel op de toeristische toer ga om de bezienswaardigheden te bezoeken, loop ik nu rechtstreeks naar Temple Bar, de beroemde uitgaansbuurt van Dublin, gelegen aan aan de zuidoever van de Liffey. Daar geniet ik van een rondje terrassen en slenter ik wat door de middeleeuwse straatjes, die volgepakt staan met mensen. Toeristen en locals, veelal gehuld in regenboogkleuren. Er wordt gedronken, gelachen en overal klinkt live-muziek.
Via een lange omweg loop ik terug naar de buurt van het hostel. Hongerig van de lange wandeling en misschien ook wel van de biertjes, vergrijp ik mij aan een grote kebab-schotel. Dublin is een bruisende stad. Met een paar folders van de receptie en een goed werkende internetverbinding maak ik plannen voor de dag van morgen, voordat ik de straat weer op ga voor een afzakkertje.
Slán agus beannachtai do gach duine!