Of het de slechte nachtrust is, het door regen zo nu en dan troosteloze landschap of de oneindige reeks militaire begraafplaatsen – ik krijg de tekst van Willem Vermandere’s ‘Duizend Soldaten’ niet uit mijn hoofd.
A’j van z’n leven in de westhoek passeert
Deur regen en noorderwinden
Keert omme d’n tid die j’ alhier passeert
D’n oorlog ga j' hier were vinden
Ja 't is d’n oorlog da 'j hier were vindt
En 't graf van duuzend soldaten
Altijd iemands vader altijd iemands kind
Nu doodstille en godverlaten
Laat de bomen nu maar zwijgen en dat 't gras niets verteld
En de wind moet 't ook maar nie zingen
Dat julder'n dood tot niets hè geteld
Dat waren al te schrik'lijke dingen
Nat op pad
Ik ben niet weggespoeld en maak van de pauze tussen twee buien gebruik om de boel snel in te pakken. Daar heb ik nog wel een uurtje op liggen wachten. Veel wakker vannacht dus fit is anders en het nat inpakken van mijn spullen helpt niks. Omdat droog ontbijten op de camping geen haalbare kaart is, besluit ik eerst een stuk te fietsen. Na een kilometer of tien verorber ik staand onder een boom mijn koffie en havermoutpap.
Gent-Wevelgem
In het heuvelland is het een drukte van jewelste met wielertoeristen. Niet gek. Dit is het gebied van Gent-Wevelgem. Ik pak alleen de Kemmelberg mee. Voorbij Mesen wordt alles Frans en zonder dat ik het door heb sta ik rond het middaguur in Armentières oftewel in Frankrijk. Het schiet niet echt op. Ik stop regelmatig om toch even te schuilen en dat haalt de snelheid er flink uit.
Centre Ville
Het glooiende landschap van de Artois lijkt een beetje op de landelijke stukken van de Ardennen. Mooi, wijds, maar op een gegeven moment ook wel saai. Vooral tijdens de buien. Mijn originele plan was om wat verder te rijden maar voor de goede nachtrust stop ik bij de Tourist Office in Arras en beland ik in een hotel in een zijstraatje van Place des Heros. Middenin het centrum.
