Gaandeweg de dag begint mijn telefoon steeds vaker te waarschuwen voor nattigheid en ik lees dat het elders in België losgaat. Het vooruitzicht om met slecht weer in en morgen ook weer uit mijn tentje te kruipen, staat mij niet aan, maar een betaalbaar hotel in of om het centrum is helaas niet te vinden. Op hoop van zegen naar de stadscamping dus, waar ik mij tussen de Vlaamse motorrijders nestel en er het beste van hoop.
Carapaz en de fietsenmaker
Omdat ik vroeg wakker ben en er regen op komst schijnt te zijn, heb ik ruim voor de bakker mijn boeltje ingepakt. Snel test ik even of de rol op mijn stuur – waar mijn tent in zit – klein genoeg is om goed te kunnen schakelen. Kloenk zegt mijn rechter shifter en daarna doet hij niet meer waar hij voor is bedoeld. Vlug onderzoek levert de diagnose gebroken kabel op. Da’s ruk. Om via Oostburg dus, waar ik bij eerste fietsenmaker de juiste kabel vind en na wat gepiel bij de tweede de tijd en technische know how om deze netjes van de SRAM shifter naar de Gebla-box van mijn naaf te leiden. Gelukkig voor mijn ego kost het deze ervaren monteur ook de nodige moeite. Naast hier en daar een helpende hand is het mijn hoofdtaak om de ontwikkelingen van de Olympische wegwedstrijd te blijven volgen. Na de overwinning van Carapaz kan ik weer op pad.
Belgische kustlijn
Al snel rij ik België in en kies ik de weg langs de kust. Het sjieke Knokke-Heist, de haven van Zeebrugge, Blankenberge en meer van zulks. Langs de hele kust een tramlijn. Best handig voor badgasten, maar mooi wordt het er niet van. Meerdere keren rij ik lange stukken over de boulevards. Dat helpt zeker met het onthaasten. Het is gewoonweg te druk om door te fietsen. Nadat in Oostende de laatste Zeeuwse bolus er aan moet geloven, gaat ook de zon echt meedoen. Ik smeer mij toch maar in en sta rond een uur of twee op het echte startpunt van de tocht: Nieuwpoort.
Overal oorlog
Vanaf Nieuwpoort is het direct oorlog wat de klok slaat. Te beginnen met het enorme monument voor koning Albert I en daarna talloze andere overblijfselen, monumentjes of gedenktekens. Ik heb al snel door dat overal in de remmen knijpen een oneindig verhaal zou worden. Daar stop ik dan ook maar direct mee. De route voert langs de IJzer en het kanaal Ieper-IJzer en tegen de avond sta ik middenin Ieper.
Geen post
Toch op de camping dus. Met het oog op de voorspellingen laat ik kleren wassen (en onvermijdelijk drogen) zitten en na een douche sjok ik tegen achten terug naar het centrum. De Last Post bij de Menenpoort is iets wat je een keer in je leven meegemaakt moet hebben. Dat vinkje staat al, dus ik zet mij op het terras voor een stevig bord eten. Het schuine oog op de buienradar stuurt mij bijtijds terug. Een rondje haringen checken later lig ik bij de eerste druppels in bed.