De haan in het kippenhok naast mij is bij de les en kukelt mij vijf voor de wekker het bed uit. Ik pak rustig mijn spullen in terwijl ik mijn koffie en havermout-ontbijt soldaat maak. De bakker arriveert. In drieën past de baguette prima in een van de tassen en een croissantje kan je natuurlijk niet bewaren. Bij het afrekenen beloof ik Roland en mijzelf dat ik hier zeker een keertje terug ga komen voor een langer verblijf. In een tent, de hut of een van de gites.
Moraal
In Romagne-sous-Montfoucon ligt de grootste Amerikaanse militaire begraafplaats in Europa met meer dan veertienduizend witte kruizen. De grandeur waarmee het is opgezet overtreft die van alle andere landen. Een beetje wrang. Het aantal Amerikaanse gesneuvelden valt in het niet bij het Europese dodental. Om het simpele feit dat de Amerikanen pas veel later echt bij de oorlog betrokken waren. Aan de andere kant – de enthousiaste Yanks waren een geschenk uit de hemel en een boost voor het moraal bij de oorlogsmoeë geallieerde troepen, wat zeker heeft bijgedragen aan de Duitse overgave.
Sinister bos
Na een aantal extra klimmetjes daal ik af richting de Meuse om uiteindelijk via een lang jaagpad naast Canal d’Est weer langs de Maas Verdun binnen te rijden. Net als in Ieper heeft deze stad de verschrikkingen van de oorlog tot een verdienmodel weten om te vormen. Ik stop voor wat boodschappen en maak een klein rondje door de binnenstad voor ik het Maasdal weer uitklim over de Côtes du Meuse. Ik stijg door een sinister bos. Eerst over asfalt en later over een gravelpad. De onnatuurlijke ribbels links en rechts van het pad verraden de bloedige strijd die hier meter voor meter heeft gewoed.
Bar Tabac
Na de bossen volgt een wat lieflijker ogend landschap met veel boomgaarden. Ik ben in Lorraine of Lotharingen. Dat lieflijke geldt trouwens niet voor de beklimmingen hoor. Die blijven pittig. Dus als na een kilometer of honderd de municipal van Saint-Mihiel best ok blijkt te zijn, is dat mijn woonplaats voor de nacht. Het is rustig. Een enkele caravan, een enkele trekker en wat vaste gasten. Het strandje van de Maas is afgesloten. Niet zwemmen dus. En kijkend naar het troebele water is dat geen teleurstelling. Saint-Michiel zelf stelt weinig voor. Veel vergane glorie. Op zoek naar een restaurant voor het avondeten eindig ik met een biertje bij de Bar Tabac en besluit ik mijn geluk te beproeven in de supermarkt.
Tis weer boeiend om te lezen. Mooi geschreven en mooie foto’s! Goeie reis verder 😀