Weerbericht met disclamer
Na een goede nacht slaap en een ontbijt waar je een weeshuis mee zou kunnen voeden, zit ik weer op de fiets. Stap een is Enniskillen, een kilometer of 50 van Omagh af. De route voert weer door boerenland. Niet onaardig maar wel een beetje meer van hetzelfde. De dag begint droog en de B&B-eigenaren geven mij een prachtig en zonnig weerbericht mee maar voegen de disclamer ‘be aware, it might be totaly wrong’ er meteen aan toe. En zo geschiedde. Ideaal tenue voor de dag is regenjas en korte broek. Dan blijf je van boven lekker droog en de benen die trap je wel warm.
Ierland zelf
Enniskillen bereik ik vrij snel. Een broodje en een handje winegums. Vol goede moed door. Misschien red ik Sligo wel, al is dat nog 80 kilometer verder. Bij Blacklion rij ik vrijwel ongemerkt Ierland binnen. In de kilometers vanaf Enniskillen is er al steeds meer Gaellic in het straatbeeld te zien, maar nu staat vrijwel alles tweetalig aangeduid. De ponden mogen onder in de tas en de euro’s kunnen weer tevoorschijn komen. En wat opvalt is dat alles ineens meer kleur lijkt te hebben.
Niet wat het lijkt
De benen melden dat Sligo geen haalbare kaart is en het verstand zegt dat Manorhamilton een aardig alternatief is. Online boek ik op zicht van de website een B&B, bel er voor de zekerheid even achteraan en rij het laatste stuk tot het stadje. Manorhamilton bestaat grofweg uit twee kruizende straten met winkeltjes en wat pubs. De B&B ligt aan de rand van het dorp. Een paar minuten lopen naar het centrum. Het is een oud vervallen huis. De website is waarschijnlijk gebouwd door ‘Rooskleurig Webdesign’ ofzo, maar dat mag de pret niet drukken. Ik ben hartelijk welkom, krijg mijn kamer en uiteraard een kop thee.
Bar food
Na de dagelijkse beslommeringen loop ik de stad in. Op aanraden van de lady of the house beproef ik mijn geluk bij Gurns. Daar gaan de locals ook eten. Het is weer zo’n gezellige pub. Deze keer nog een beetje Ierser dan aan de andere kant van de grens. Het is rustig als ik op een Hollands tijdstip mijn eten bestel. Ik neem mij voor de volgende keer wat later te gaan, voor iets meer reuring. Maar het concept van Bar food is er eentje om te onthouden. Voor een prima prijs en prima bord eten. Je kunt het vaak zo gezond of ongezond maken als je zelf wilt.
Klimmen met worst case (en bonen)
Ondanks dat het huis de nodige horror-fantasieën losmaakt kan ik met een prima nacht en een echt Iers ontbijt achter respectievelijk de rug en de kiezen, beginnen aan een lange fietsdag. Het goede voornemen is om weer een keer te gaan kamperen. Dat maakt Ballina de eerste echte optie. Op een ruime 100 kilometer met The Ox Mountains als serieuze hindernis onderweg is dat nog wel een uitdaging maar ik ga ervoor.
Vechtend tegen de vette worstjes en de bonen gaat het meteen omhoog. Gelukkig is de pijn fel maar kort en kan ik rustig peddelend de heuvelrand op aanzienlijke hoogte volgen tot aan Glencar Lough. Het rijdt lekker en de benen voelen zo goed dat ik mij bij de klimmetjes laat verleiden uit het zadel te komen en die bulten eens te laten weten wie er hier de baas is.
Sligoërs zijn geen ochtendmensen
Voor ik het weet sta ik in slapend Sligo. Op zondagochtend is er alleen een koffiebar open. Ik weet wat mij te wachten staat dus neem voor de zekerheid de Nutella Banana Crêpes naast de cappuccino. Voor de rest is het vast een heel gezellig levend stadje maar daar is nu even niets van te merken. Met de waarschuwing dat er vanaf vlak na Sligo tot aan Ballina niets te krijgen is, stop ik bij mijn nieuwe favoriete supermarkt Tesco voor ik weer opstap.
Het verschoten kruit
Na Sligo volg ik een spoorlijn langs enigszins saaie rechte wegen voordat ik in Coolaney rechts afsla the Ox Mountains in. Nu is het klimmen geblazen en ik denk terug aan de bultjes die ik eerder vandaag zo strijdlustig te lijf ben gegaan. Tien kilometer lang gaat het voornamelijk omhoog. Als het daarna af en toe omlaag gaat dan laat de westenwind van zich horen zodat ik nog steeds flink moet trappen. Maar de uitzichten liegen er niet om.
Atlantische Oceaan
Ineens ligt daar de Atlantische Oceaan in de verte en de zon doet mee om het moment extra mooi te maken. Het is de hele dag drizzle. Dit woord zat nog niet in mijn Engelse vocabulaire maar dekt de lading fantastisch. Als dan de zon tussen de wolken door piept voelt is het een onverwachte beloning.
Windy Gap
Uit met de pret. Na het prachtige uitzicht begint het stoempen. De vermoeidheid slaat toe en ik fiets nu out-in-the-open. Dit stuk van de bergen wordt echt alleen bewoond door schapen en er staan ook geen bomen meer om de wind een beetje te breken. Het is een paar uur klimmen en/of tegenwind. Zeker als ik in de buurt van Easky Lough kom.
Een beetje Glemping
Na het Lough volgt nog een lange klim en daarna gaat het rustig omlaag tot Ballina. Ik beproef mijn geluk opnieuw bij de supermarkt om voor de avond iets voedzaams en gezonds te kunnen maken en rij naar Balleek Park, de camping een paar kilometer noord van het stadje. Ze hebben een overdekte kookplaats voor kampeerders, waar ik dankbaar gebruik van maak.
Met een kop thee (ik begin mij al aan te passen) wacht ik na het eten in de relax-ruimte tot de was klaar is. Even geen handwas maar lekker in de machine. En de droger, want dat drogen op een B&B-kamertje was geen onverdeeld succes.
Slán agus beannachtai do gach duine!
Mooi verslagje weer Erik. Vraag: heb je nog geen gedenkwaardige ontmoetingen met mensen gehad? Daar lees ik nl. weinig over. Top je de tijd neemt om zo uitgebreid te schrijven! Ik kijk nu al uit naar het volgende verslag? Grt, Dave.
Dat valt nog wat tegen. Wel veel schapen ?. Hier een daar een occasionally chat met wat mensen op de camping of in de pub maar de levensveranderende wijsheden moeten nog komen.
Leuk geschreven weer Erik!
Veel plezier ! Mooie site zo dat je er een foto bij kunt plaatsen