Een dagje jammerklagen

Hier volgt een klaagzang dus hou je vast. Geen zin in gezeur? Dan zou ik deze even overslaan. Of niet, want het loopt wel goed af. Maar dit is niet mijn dag. Althans, voor een flink gedeelte. En ja, het weer is er zeker debet aan. Ben waarschijnlijk veel te veel verwend de afgelopen dagen. Want, zoals het meisje van de receptie mij fijntjes liet weten: ‘This is normal Norwegian weather’ en ik krijg, waarschijnlijk uit pure medelijden door mijn druppende verschijning, een gratis douchemunt.

Het plan klinkt goed

Gelukkig heeft de zon bij het opstaan vrij spel en is de camping en mijn tent alweer droog als ik een eerste voet buiten steek. Ik ga snel op pad, want de weerapp geeft aan dat er in de loop van de dag flinke buien te verwachten zijn. De planning: enerzijds zou ik wel helemaal naar Trondheim willen rijden, maar dan kom ik daar pas ‘s avonds aan. Ik wil toch ook wel wat van de stad zien, dus is het handig om er bijvoorbeeld halverwege de dag aan te komen. Zo hoef ik er geen twee nachten te blijven, met de financiële gevolgen van dien. Er liggen op een kleine twintig kilometer voor de stad een paar campings aan het Trondheimfjorden, waar ik zou kunnen overnachten voor ik de stad in rol.

De regen hangt al in de lucht…

Slappe benen?

Eerst maar eens zien dat ik er kom. Na een kilometer of twintig staat mijn gemiddelde gereden snelheid rond de 15km/u. Dat ligt normaal tussen de 20 en de 22 km/u. En mijn benen voelen zwaar aan. Die zullen deels moe zijn van de afgelopen twee lange dagen, maar dat verklaart niet alles. De hoogtemeters daarentegen zijn wel veel(zeggend). Het gaat de hele tijd steil op en af. Zit ik normaal steeds op ongeveer honderd meter stijgen over tien kilometer, nu verdubbeld dat. Niet gek dat ik mijn benen voel dus. En dat het tergend langzaam gaat.

Zie ik ze vliegen?

Dan de route. De mens die in Noorwegen verantwoordelijk is voor het uitpijlen heeft voor het bepalen van de fietsbaarheid waarschijnlijk een crossmotor in gedachten gehad. Zeker in het begin word ik over paden gestuurd die voor een beladen vakantiefiets echt niet kunnen. Modderig, 14%, trekkerpaden etc. En dat terwijl het nog drukkend warm is, als voor een zomerse onweersbui. Tot overmaat van ramp zijn er heel veel vliegen die, terwijl ik door de eerder genoemde omstandigheden langzaam, vloekend en zwetend omhoog aan het worstelen ben, in mij de perfecte landingsbaan zien. Aargh!

De eerste spetters…

Klop-klop!

Pluspuntje is dat op een gegeven moment de bordjes in ieder geval onderscheid maken tussen fietsbaar en zeker niet. Na een enorm uitgestrekt natuurgebied, waar de dreigende regen overgaat in vallende regen, wijzen de pijlen nog een keer nodeloos omhoog en vind ik het welletjes. Ik ben ook nog eens door mijn eten heen en voel een naderende hongerklop. Met de digitale kaart kies ik een route uit die mij eerst zo snel mogelijk bij een supermarkt of tankstation brengt en daarna bij een van de campings.

Dweilen met de kraan open

Ter hoogte van het vliegveld verruil ik de route voor de drukke oude snelweg langs het fjord. Yes, een supermarkt. Ik vul mijn suikers aan met dingen die je nooit koopt als de man met de hamer niet over je schouder meekijkt en terwijl ik dit buiten zit weg te werken begint het echt te hozen. Toch maar op pad en al snel geen droge draad meer aan het lijf.

En de sluizen staan open

Weerzien in Hommelvik

In Hommelvik rij ik langs Café Rampa, waar ik een paar weken geleden nog heb geluncht toe ik voor werk in de buurt was. De serveerster ziet het meteen. En stor varm kaffe? Ja graag! Ik verzamel een half uurtje moed om de laatste kilometers door de regen aan te kunnen en heb mij er al bij neergelegd dat ik echt geen tent ga opzetten als de eerste de beste camping ook een hytte beschikbaar heeft. Liever arm en warm!

Hee, dit ken ik…

Hytte with a view

Natter dan nat kan niet, dus met enige gelatenheid laat ik zelfs het opspattende water van de voorbijrazende vrachtauto’s over mij heenkomen. Vlak voor Malvik ligt Storsand Gård Camping en ja, ze hebben nog een hut. Met zeezicht. Het zal wel. Zit er ook een kachel in? Jazeker. Niet veel later snort de kachel, hangt her en der nat spul te drogen en sta ik onder de hete douche. Meteen zie ik het allemaal wat zonniger in en trakteer ik mijzelf op een pizza uit de campingshop. Morgen weer een dag! Ik pak een goede nacht slaap, rij naar de stad en zie dan wel wat ik doe.

Fiets geniet op de veranda van het uitzicht
Comfort-food voor de kachel

Vi sees snart og hilsen alle sammen!

Eén antwoord op “Een dagje jammerklagen”

  1. Hé Erik leuk om je reiservaringen weer te lezen moet er niet aan denken op de fiets door al die regen maar jij bent een echte doorzetter 💪 en na regen komt natuurlijk zonneschijn 🌞 Gr Eugene

Vraag of opmerking? Laat gerust een reactie achter.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.