Het is ‘menu fixe ce soir’ en toch weet de verstrooide ober van Ralais de Florette hier een heerlijke chaos van te maken. Alsof ik naar een slapstick zit te kijken. ‘Uw wijn – o ja, een glas. Uw soep – o ja, het brood. Uw nagerecht – o ja, lepel. Ondertussen beent hij driftig en volledig willekeurig heen en weer tussen de enkele hotelgasten, de bar en de keuken. Op het laatste station reageert hij duidelijk hoorbaar zijn frustraties af. Een bejaarde Britse heer krijgt onhandig de volle laag als deze ober het dienblad met wijn niet kan houden. De Brit, een gentleman, biedt zijn excuses aan… Zo’n avond.
Vol overgave
Eenmaal uit Roye zit ik al snel in de bossen. Onder andere die van Compiègne, waar tot twee keer toe in dezelfde treinwagon op vernederende wijze de wapenstilstand ofwel overgave getekend werd. In 1918 en 1940. Na Soissons is het klimmen naar de Chemin de Dames. Een hoger gelegen weg, vernoemd naar de route die de dochters van Lodewijk XV vaak namen, maar vooral van groot strategisch belang. De Duitsers hadden zich hier verschanst na de slag om de Marne en in het offensief om ze daar te verjagen, vielen in enkele weken vierhonderdduizend doden.
Nog even door
Een goede nacht slaap en stevig ontbijt onder het toeziend oog van de chambre d’hotes-madame, doen wonderen. De fietsbenen zijn in orde, dus als de camping na honderd kilometer een sjofele indruk maakt, plak ik er nog een kleine veertig achteraan. De tent blijft weer in de tas want ik vind een hotel-restaurant in Pontavert.
