Afgelopen vrijdagavond (eigenlijk zaterdagochtend) kon ik eindelijk mijn eigen voordeur weer openen. Thuis. En daar ging een hele reis aan vooraf. Een reis met ergernissen wachten en een hoop leuke ontmoetingen onderweg, die begon op Stazione Roma Termini. En ik had nog een doel voor ogen natuurlijk. Met fiets en al poseren op het St. Pietersplein. Dus stapte ik na een ochtend wachten en lezen op de camping midden op de dag, in de bloedhitte, op de fiets voor het laatste stukje. Dat was afzien.
Volle bak in de hitte
Normaal gesproken kon ik gaandeweg de ochtend wennen aan de warmte en nu stapte ik vanuit de schaduw op een open fietspad langs de Tiber. Na de klaverbladen net buiten de camping, werd de route eenvoudig. Gewoon het fietspad langs de Tiber volgen. Geen mooi stuk maar je fietst makkelijk de stad in. De buitenwijken waren niet echt prettig. Veel bouwvallen, zwervers en Roma (hoe kan dat ook anders?) zorgen ervoor dat de binnenkomst nogal troosteloos is. Maar dichter bij het St. Pietersplein was daar niets meer van te merken. En wie kan je daar beter vragen dan een Japanner? “Wannamakepictul?
Fietskoerier
Na alle waarschuwingen begon ik voorzichtig aan mijn tocht door het centrum. En dat was volkomen onterecht. Met mijn gele fietstassen viel ik mooi op en kon ik soepel met het chaotische verkeer mee over de pleinen en straten. Dwars door Rome, op naar het station. Geen enkel probleem. Eigenlijk genoot ik er wel een beetje van. Ik zou altijd nog fietskoerier kunnen worden. Zo kwam ik aan op het station. Ruim op tijd want ik wou nog even opfrissen, omkleden en eten voordat de trein zou vertrekken. Dat was nog niet zo eenvoudig.
Met de fiets naar het toilet
Je fiets zomaar ergens neerzetten met al die tassen is vragen om ellende. Niet dat ik er echt bang voor was dat er iets gestolen zou worden, want waardevolle spullen neem ik altijd mee. Meer voor de zwermen Carabinieri en Polizia die niet gelukkig worden als er ergens losse bagage ligt. Mee in de lift en pontificaal voor de WC’s neerzetten ging gelukkig wel. De mevrouw met het schoteltje zou wel opletten. Zo kon ik even later fris en fruitig naar het perron waar ik toevallig het jonge Duitse stel ontmoette waarmee ik de coupe zou delen. Zij waren ook op de fiets.
Een slaaptrein zit voor geen meter
De naam zegt het eigenlijk al. En onze coupe was ook echt alleen daar op ingericht. Het oudere echtpaar wat al binnen zat had de tandenborstel al in de hand. Die wilden om acht uur de ogen al dicht doen. Gelukkig stonden de fietsen in hetzelfde rijtuig dus verzamelde zich een hele zwik Duitse en Nederlandse fietsers, al dan niet met hun campingstoeltje, in het vrachtgedeelte, voor een gezellige avond sterke verhalen en ‘starke Geschichten‘. Toen de conducteur toch bier bleek te hebben was het feest compleet en maakten we ons met z’n allen geen enkele zorgen over het kwartiertje vertraging waarmee we vanuit Rome vertrokken.
Italiaanse Pünktlichkeit
Uiteindelijk ben ik in bed gekropen. Ik was er een beetje bang voor maar heb heerlijk kunnen slapen. Alleen op het moment dat de trein stopte ben ik even wakker geweest, verder heeft de cadans mij in dromenland kunnen houden tot diep in Oostenrijk. Bij het ontwaken zag ik nog net een laatste glimp van Salzburg. Nou heb ik al eens eerder met de trein tussen München en Salzburg gereisd en kon daarom met een blik op mijn horloge zeggen dat we nooit op tijd aan zouden komen voor de aansluitende verbinding naar Düsseldorf.
A presto e saluti a tutti!