Dag 9: Tours – Saint-Benoît (137 km)

Steeds vaker heb ik het idee dat achter mij een peloton wielrenners de benen stilhoudt. Maar nee hoor, cicaden. Voorbij Tours begint langzaam maar zeker het zuiden. Huizen worden lichter, lager, de daken worden platter. Af en toe al een wijngaard of een veld met zonnebloemen en steeds vaker zie ik de typische lange dunne cipressen.

Het was vroeg dag in Saint-Avertin en ik zat weer om zeven uur op de fiets. Doel was Poitiers. Een stad zonder camping dus ik had besloten om er eentje te pakken die er een paar kilometer voorbij lag. Dan kon ik, weliswaar met de bepakte fiets, de stad ‘s middags bezoeken, niet de volgende ochtend erg vroeg.

Handen en voeten tekort

En het ging voortvarend. De zon liet het de ochtend afweten en bleef achter een wolkenlaag. Daarom leek het op zijn minst tien graden koeler dan de vorige dagen. De kilometers schoten dus onder mij door. Rond negenen zat ik aan ‘un café’ op het marktpleintje van Sainte-Maure-de Touraine. En het was markt. Een drukte van jewelste en ik als enige toerist. Handen en voeten (die heb ik keihard nodig bij mijn Frans) te kort om uit te leggen waar vandaan en waar naartoe. Maar altijd afgesloten met een ‘bon courage’.

De heilige Jacob

Het landschap lijkt in veel opzichten nog op de vorige dagen maar zoals gezegd verandert de bebouwing en de begroeiing. Wel gek dat juist nu de zon niet scheen maar het scheelde aanzienlijk in de moeite die het kostte er doorheen te fietsen. Het lijkt of en of de gebouwen in de dorpjes en stadjes ouder worden naarmate ik zuidelijker kom.

Nog voordat ik trek had stond ik in Châtellerault. Op naar de Église Saint-Jacques, want die kon ik toch niet laten staan. De organist was aan het oefenen dus ik ben even gaan zitten. Heel bijzonder. De organist vol op zijn orgel, speciaal voor jou. En verder was ook dit weer een prachtige oude kerk. Stukken kleiner dan de kathedralen die ik tot nog toe ben binnengestapt maar misschien daarom juist mooi. Voor een tampon in mijn credencial moest ik echter naar de Core St. Jacques aan de overkant.

Klimmen en wijn geeft venijn

Daarna de welbekende plat du jour ergens op een pleintje. De zon kwam een beetje door en met de cipressen, cicaden en wijnranken in mijn hoofd bestelde ik er een karafje witte wijn bij. Vanaf Châtellerault was mij een oude Romeinse weg langs het riviertje de Clain belooft met maar een paar klimmetjes. Dat kon dus prima.

Wat heb ik een plezier gehad van die wijn zeg. Of was het toch die ‘amburkêêr’? Een paar klimmetjes? Wel van het type waarop Nairo Quintana nog om zijn madre zou roepen. Maar goed, dan heb je het ook weer snel verbrand. Respect voor de Romeinen die hier met al hun ijzerwerk op sandalen voorbij moesten. Ik kwam twee millennia later in hun voetsporen aan in Poitiers. 

Met de fiets in de hand heb ik een uurtje door het ouwde centrum gelopen en mijn ogen de kost gegeven. Ik durf de volgeladen fiets niet zomaar ergens achter te laten waar ik er geen oog op heb. De stad, of het stadje, zit vol kleine steegjes en gekke hoeken maar vooral weer heel veel kerken. Die had ik wel genoeg gezien voor vandaag dus op naar de camping.

Avontuurlijke Google-route

Omdat deze niet precies aan de route lag vroeg ik Google om mij een handje te helpen met de snelste fietsroute. En Google wist wel iets. Was waarschijnlijk alleen in de veronderstelling dat ik op de mountainbike zat, dus kwam ik na een halsbrekende afdaling (single tracks en Ortliebtassen zijn geen combi) vloekend en tierend aan op de de camping waar de madam enigszins vreemd opkeek van de stukken struikgewas die aan mijn fiets en kleding waren blijven hangen.

¡Hasta pronto y saludos a todos!