Dag 40: terugreis deel 2 – de langste dag

Niet voor niets eindigde mijn vorige post een beetje onheilspellend. De 15 minuten waarover we ons in Rome geen zorgen maakten waren in de nacht uitgegroeid tot een uur én 15 minuten. Met een overstaptijd van 24 minuten in het originele planning kon een kind de rekensom maken. ‘Wir haben unsere Anschlusszug verpasst‘. Geen man overboord zou je denken. Dan neem je toch gewoon een volgende trein? Helaas gaat die vlieger niet helemaal op als je met een fiets over grote afstand door Duitsland wilt reizen. Mijn gereserveerde plek, die van mijn fiets en met mij sowieso die van twee Nederlandse en twee Duitse lotgenoten, zaten in de ‘verpasste Zug’ en niet in een volgende. De dame bij het ‘Reisezentrum‘ kon voor ons geen plekken meer reserveren omdat alles in principe vol zat. In ieder geval voor een deel van de route die we moesten volgen. Het enige advies wat ze wel ga was dat we het per trein maar moesten vragen en oja, dat de eerste met fietsmogelijkheid over twee uur zou vertrekken. Van spoor 17. Danke.

Eindelijk een lekke band

Niets aan te doen. Snel ontbijten met een broodje werd rustig brunchen met van alles en nog wat. En uitgebreid snuffelen tussen de kranten en tijdschriften omdat wat te lezen te hebben op een dag die wel eens lang zou kunnen gaan duren. Ons gezelschap wat teruggebracht tot drie Nederlanders. De Duitsers gingen hun geluk beproeven en probeerden met de RegionalBahn in Stuttgart te komen omdat vanaf daar meer Intercity-treinen (met fietscoupé) zouden vertrekken. En tot overmaat van hilariteit bleek ik ook nog een platte voorband te hebben. Fiets je helemaal naar Rome en sta je na een treinreis op München met een lekke pijp. Maar daar had ik in eerste instantie even geen tijd voor. Er bleek nog een trein te zijn.

Fietsenmaker op klapstoel

Helaas was de conducteur al bezig om de eigenaren van de fietsen die niet gereserveerd toch in zijn trein stonden op te sporen en die te sommeren in ieder geval de fiets buiten te zetten omdat hij te weinig plek had. Uiteindelijk vonden we een plekje in de IC naar Stuttgart, met een vertraging die ondertussen al tegen de 4 uur aan zat. Ik vond een klapstoel bij mijn fiets en door deze met het achterwiel in de beugel te hangen kon ik mooi mijn voorband plakken. Nou ja plakken, op de laffe manier een binnenbandje vervangen.

Junggesellenabschied

Vanaf dat moment verliep de reis wel even voorspoedig. In Stuttgart troffen we onze Duitse vrienden weer en konden we met gemak in een Oostenrijkse trein die ons uiteindelijk helemaal tot in Düsseldorf zou brengen. Zo’n relaxte trein met ruime 6 persoons coupé’s waar nog bijna niemand in zat. De reserveringskaartjes op de deur verraadden wel dat het vanaf Heidelberg erg druk zou worden. En dat werd het. Met veel bombarie kwam een grote groep bierdragende twintigers binnen. Een daarvan liep in een roze konijnenpak. Dan weet je wel hoe laat het is. Ze dronken veel bier, waren erg luidruchtig en al zingend verraadden ze hun gemengde komaf. Bayern, Baden, Schwaben, ik weet het al niet meer. En bier, had ik dat al gezegd? Veel bier. Ik kon twee dingen doen: mij heel erg ergeren omdat ik minimaal 10 bier achter liep óf op hun aanbieding ingaan en gewoon een biertje meedrinken. Dat laatste leek mij de weg van de minste weerstand en zo werd het gewoon gezellig.

Bijna thuis

Op de een of andere manier is bijna in Nederland psychisch gelijk aan bijna thuis en blijkt dat in de praktijk iedere keer weer enorm tegen te vallen. Er stond al ‘Venlo’ op de borden. Met een paar snelle broodjes in de hand, het was tenslotte al ver voorbij etenstijd, kon ik in Düsseldorf overstappen op de boemel naar Venlo. Vier (!) minuten waren mij gegund om uit de trein aan de ene kant van het perron, naar de andere kant, de lift, de tunnel, de lift en terug naar de ene kant te lopen. Met de twee minuten die de Duitse trein er al voor mij had afgesnoept werd dat de volgende gemiste aansluiting. Maar daarna was het klaar met de ellende. Na een half uur zat ik in de Veolia naar Nijmegen, waar ik makkelijk en snel in de trein naar Zwolle zat. En om mijn thuiskomst te vieren begon het te regenen zodat ik voor het eerst sinds weken mijn jack onder uit een van mijn tassen kon vissen. Om half 1 ‘s nachts stond de fiets in de berging en zat ik op mijn eigen bank met een koud biertje uit eigen koelkast. Home-sweet-home en doodop.

En voor het laatst: A presto e saluti a tutti!!!

 

Vraag of opmerking? Laat gerust een reactie achter.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.