Het krijgt op een gegeven moment iets van mediteren, dat klimmen in de hitte. Of in ieder geval een concentratieoefening. Vrijwel geen mens op de route, de cadans van je benen, het lichamelijk ongemak wat je van je af probeert te zetten en de focus op iets kleins als de volgende bocht, de volgende kilometer, de volgende afdaling.Vandaag waren er dus een aantal vrij lange klimmen. Ik was zoals gewoonlijk weer vroeg op pad maar had toch tot een uur of vier nodig om de ruim 90 kilometer naar Casteldelpiano af te leggen. Haast ieder dorpje van betekenis ligt hier op een heuvel. Waarschijnlijk allemaal om aanvallen van vijanden makkelijker af te kunnen slaan. En al had ik niet het gevoel niet welkom te zijn, het idee is mij volkomen duidelijk.
Bijna op kamp
Het landschap werd meteen na Siena al kaler. Omgeploegde akkers waar het graan al geoogst is, af en toe een wijngaard en op de heuvels laag eikenbos. En rustig, heel rustig. Hoewel ik steeds op autowegen gefietst heb kreeg ik vaak het gevoel helemaal alleen door het landschap te rijden. Alleen in de grotere dorpjes, waar het zijn van wijnstreek uitgebuit wordt, was het druk en liepen er overal toeristen. Verder niet. De dorpjes waar ik vandaag geweest ben waren stuk voor stuk Toscaanse pareltjes. Hoog en vermoeiend gelegen maar eenmaal boven met het mooiste uitzicht van de wereld. Ik heb even op het punt gestaan mijn tent op te slaan bij de abdij van Castelnuove d’Abbate, waar een Scouting kampeerplek aan verbonden was. Het was echter nog vroeg toen ik daar aankwam en omdat de padre verantwoordelijk voor het terrein, bezig was met de middagmis, ben ik doorgereden. Het was wel een bijzonder plek, met een behoorlijk stichtelijk karakter.
Campingoudjes
Camping Amiata wordt, zo staat geschreven, gerund door een echtpaar wat ook in het bejaardenhuis niet zou misstaan. De receptie is een puinhoop, de camping enigszins (als understatement) verouderd, het winkeltje heeft alleen chips, bier en brood op bestelling, maar dit wordt allemaal goedgemaakt door de hartelijkheid van deze twee oudjes. In gebrekkig Engels (doch vele malen begrijpelijker dan mijn Italiaans) wilden ze alles weten van mijn reis en werd ik handenschuddend verwelkomd. Net zoals de meneer met camper na mij trouwens. En in het huis hebben ze een WiFi kamer gemaakt met luie stoelen en andere zitjes uit een grijs verleden. Betalen voor een inlogcode, doe normaal, je krijgt gewoon een handgeschreven briefje met het password mee.
A presto e saluti a tutti!