Dag 21: Carrión de los Condes – León (109 km)

Het heeft drie weken geduurd maar daar was het dan eindelijk. Dat rare, beetje stuurloze gezwabber in het achterwiel na een afdaling die eigenlijk niet echt geschikt was voor een volgeladen vakantiefiets. In het zicht van de haven, dat wel. Met de fiets aan de hand de camping op lopen en een mooie klus voor de boeg voordat ik het zwembad in mocht duiken.

Pelgrim-slalom

Met het einde in zicht en het routeboek op schoot berekende ik gisteravond dat ik voor het mooie eigenlijk nog ergens een rustdag zou mogen nemen. Dat zou bijvoorbeeld in León kunnen. Een stad die het bezichtigen wel waard zou zijn. En pratend met een paar andere fietsers kwam ik er ook achter dat de stad toch over een camping beschikt. Aan de oost-rand tegen een buitenwijk.

Fokko wilde verder doorfietsen dus vanmorgen ben ik weer solo op pad gegaan. Meteen toen ik Carrión de los Condes uitreed zat ik vijftien kilometer op een gravelpad, samen met de wandelaars. Slingerend, verontschuldigend en ‘buen camino-end’ probeerde ik de sociale en inlevende fietser uit te hangen. Ik ging namelijk iets meer dan een half uurtje doen over de wandelafstand van een halve dag.

Slalommen tussen de wandelaars op een ‘oneindig’ gravelpad

Hemelsbreed – een ruim begrip

Eerlijk is eerlijk, het was vandaag gewoon een saai stuk route. Ja, de hoogvlakte is zeker indrukwekkend maar het steeds maar weer naar de einder fietsen is op een gegeven moment niet zo leuk meer. Gelukkig had ik voornamelijk wind mee en kon ik de afstand fluitend afleggen. Een beetje vals, zoals dat hoort als je je koptelefoon op hebt.

Na de lunch in Mansilla de las Mulas begon het grootstedelijk gebied rond León. Om niet eerst naar het centrum te rijden en daarna terug richting het oosten voor de camping, heb ik een zo goed mogelijk fietsbare route proberen te vinden. Ineens werd mij duidelijk waarom er geen camping aangegeven werd bij León. Niet dat deze er niet is, maar de ligging is dan hemelsbreed een kilometer of drie van het centrum, in de praktijk liggen in deze hemelsbreedte een heuvelrug en een paar snelwegen. Niet bepaald makkelijk te fietsen.

Zeker niet omdat de door mij gekozen route weer eens off-road ging. Enkele kilometers over een hard geworden modderpad met stuiterende tassen en dus een lekke achterbank tot gevolg. Geen twee nachten op de camping dus. Want even naar de stad is er niet bij. Ik stap morgenochtend gewoon op, rij naar de stad en als ik de indruk heb dat ik mij daar wel kan vermaken dan boek ik een kamer.

Plakken, zwemmen en luieren

Op de camping een iets ander aankomstritueel. Tent opzetten, douchespullen in een tas zodat ik zonder iets vies te maken, met zwarte handen in bad kon en daarna een band plakken van een fiets waar drie weken bagger op zit. Het lek was snel gevonden (toch een nieuwe binnenband er in) en geplakt. De achterband heeft wel te lijden gehad. Ik gok het er maar op dat de laatste paar honderd kilometer gaan lukken.

Een keer een ander soort ‘plat du jour’

De tour is bezig, dus zat ik, voor de Spaanse TV, met in mijn oor radio 1 via de app, met een koud biertje de finish te kijken voordat ik en duik in het zwembad heb genomen. Daarna heerlijk in de schaduw op een bedje liggen lezen. Gewoon een beetje luieren, dat zou een mens vaker moeten doen.

Haute cuisine de camping

Daarna ben ik maar weer eens gaan ‘koken’. Niet omdat er geen restaurant was, niet omdat het niet spotgoedkoop was, maar om dat er een paar klimdagen aan zitten te komen en ik nog steeds rondrij met veel te veel gasbusjes en een paar maaltijden. Pasta met Parmezaanse kaas-saus en gebakken stukjes chorizo. Smullen hoor.

¡Hasta pronto y saludos a todos!

 

Vraag of opmerking? Laat gerust een reactie achter.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.