Hans Reitsma had voor vandaag een korte etappe omschreven met als zeer zinnige reden dat het lijf af en toe een beetje rust nodig heeft. Ik ben dus vertrokken met het idee om te kijken hoe de benen zouden voelen. En die voelden wel OK. Tot aan Landeck ging het als een speer omlaag. Ik was met korte mouwen van de camping vertrokken maar kwam er al snel achter dat de verhouding rijwind en inspanning om een extra en winddicht laagje vroegen.
In volle vaart genieten van al het moois
Wat geeft dat toch een fantastisch gevoel om met het verkeer mee te kunnen rijden op de fiets. Voor de bezorgde lezers; dat verkeer mocht meestal maar 60 en ik ben vetrokken met de helm op. Onderweg heb ik een paar keer in de remmen geknepen om te genieten van de schitterende uitzichten. Bergen zoals bergen bedoeld zijn, waartussen je jezelf maar een heel klein fietsertje voelt die daar bij gratie van al dat statisch geweld rond mag rijden.
Klimmen in Zwitserland
Na Landeck was het gedaan met de gratis snelheid. Langs een woest kolkende Inn ging het verder zuidwaarts. Langzaam steeds een beetje hoger. Een nieuwe opmars naar een hoog(te)punt. Nog steeds links en recht het indrukwekkend bergmassief. Soms verder weg en soms, als in een kloof, heel dichtbij. Een stuk van de route ging langs de relatief rustige Zwitserse kant van de rivier. Hier haakte ik aan bij een groepje Duitse wielrenners uit Köln die ook onderweg waren naar de Reschenpas. Zij reden erg onregelmatig en ik juist niet. Hierdoor haalden we elkaar steeds in.
Bauch und Gepäck
Tot hilariteit van de groepsleden met de goedkopere fietsen en de adviezen uit pronti a partire keihard negerend, haalde ik in de klim vooral de macho met de semi-professionele fiets in. De uitspraak van een clubgenoot dat zijn buik en mijn bagage ongeveer gelijk waren had op één na alle lachers op de hand.
Italia!
Daarna ging het een stuk omlaag naar Nauders, weer zo’n wintersportgebied, voor het vals plat richting de Italiaanse grens en de pas zelf liep. Deze pas, anders dan de Arlberg, was niet echt een duidelijk punt. Misschien wel voor de auto’s, die enkele honderden meters links en tientallen meters lager reden. Voor de fietser was het precies het punt dat zwaar weer licht werd.
Verdronken dorp
Omlaag! Eerst rustig, langs de Retschensee waar de kerktoren in het water het meedogenloze beleid van Mussolini nogmaals benadrukt. Vanaf St. Valentin met een noodvaart langs de Haidersee en verder. Voor ik het wist stond de teller op 105 km en bijna twee Reitsma-etappes verder was ik aangekomen op de eenvoudig stadscamping aan de Etsch in Glurns.
Best of both worlds
Na het dagelijks ritueel heb ik nog even het stadje bekeken en trof ik daar een medereiziger uit Enter. Het idee van een Weizen werd vanzelf een insalata mista en een bord pasta. Uiteraard met een heerlijke Italiaanse espresso toe. Ik geloof dat dit gedeelte van Italië mij wel aanspreekt. Italiaanse gewoontes en min of meer verstaanbaar. Tenminste, als je ze laat weten dat je best een woordje Duits praat maar niet het koeterwaals wat ze hier zowel in het Oostenrijkse als het Italiaanse Tirol spreken.
Om stil van te worden
In de berichten over de Alpen kost het mij moeite om onder woorden te brengen hoe mooi en indrukwekkend het is om rond te rijden tussen deze reuzen. Meer nog dan tijdens de wintersport merk ik hoe groot en ruig dit gebied is. Woorden schieten letterlijk tekort of teksten zouden veel te lang worden, als ik dit allemaal moet omschrijven. Ik hoop dat uit de foto’s een klein beetje blijkt wat ik hier steeds om mij heen zie.
A presto e saluti a tutti!