Categorie: Olav de heilige

Hier volgt een klaagzang dus hou je vast. Geen zin in gezeur? Dan zou ik deze even overslaan. Of niet, want het loopt wel goed af. Maar dit is niet mijn dag. Althans, voor een flink gedeelte. En ja, het weer is er zeker debet aan. Ben waarschijnlijk veel te veel verwend de afgelopen dagen. Want, zoals het meisje van de receptie mij fijntjes liet weten: ‘This is normal Norwegian weather’ en ik krijg, waarschijnlijk uit pure medelijden door mijn druppende verschijning, een gratis douchemunt.

Een kort berichtje vandaag. Het is al laat (voor de fietsende pelgrim) en het was een lange dag op die fiets. Trondheim uit betekent klimmen. En niet zo’n beetje. Maar met de rustdag in de stad en het mooie weer, zit er voldoende power in de benen om te genieten van het afzien. Binnen een paar kilometer laat ik de stad achter mij en zit ik weer middenin de natuur. Na een machtige afdaling rij ik de rest van de morgen langs de uitlopers van het Trondheimfjord tot ik deze bij Borsa verlaat.

Het boekje voor ik opstap lezen in plaats van bij aankomst is zo gek nog niet. Ondanks dat ik de route in omgekeerde volgorde rij, had ik aan de informatie ‘…want dit is zowel het allermooiste als ook het allerlastigste traject van het Olavspad’ best wel wat gehad. En de opbeurende zin ‘op een klein stukje na daal je langzaam…’ en ‘per 10 km ga je ongeveer 100 meter naar beneden’ had ook bellen kunnen doen rinkelen voor een etappe in tegengestelde richting.

Over de weersverwachtingen niets dan goeds. Daar kan je hier de klok op gelijkzetten. En je mag dus je optimistisch ‘misschien valt het mee’ ook meteen naar het rijk der fabelen verwijzen. Dat uurtje dat ik loop te lummelen in de hytte, hopend op iets beter weer, is zinloos. Net als de motorrijders naast mij, bind ik mijn spullen toch maar op de fiets, trek ik regenkleding aan en – het moet maar – stap ik op. Eerste actie: iets reflecterends kopen, want mijn wielershirts hebben schreeuwende kleuren maar mijn regenjas niet.

Het laatste stuk Gudbrandsdal en door langs het Mjøsa-meer, dat eigenlijk ook in een dal ligt, waardoor er niet zoveel verandert. Op een enkele spetter na hou ik het vandaag wel droog maar moet de hele dag tegen een stevige wind opboksen. Om er toch een beetje de vaart in te houden, probeer ik wat minder te klimmen. De route volgt namelijk zoveel mogelijk het originele wandelpad en gaat daarom regelmatig een keertje extra op en neer. Misschien komt het omdat het einde in zich is, dat ik daar niet zoveel trek meer in heb.

Aan de andere kant van het Mjøsa-meer hangen de hele dag donkere dreigende wolken. Af en toe lukt het ze om het meer over te steken. Gelukkig steeds voor korte duur, zodat ik vandaag een keer of vier ben natgeregend en net zo vaak weer ben opgedroogd. Kijkend vanuit mijn tentje zie ik op dit moment de laatste(?) wolken richting het noordoosten wegdrijven. Als het goed is wordt het een heldere nacht en fiets ik morgen in de stralende zon de laatste kilometers tot aan Oslo.