‘Luxe’ bikepacktrip deel 2

Vanaf de ontbijttafel in Haaksbergen pakken wij de draad op. Door de Achterhoek en het Montferland, even de grens over het Reichswald in, naar Noord Limburg. En dan met een lange slinger door het Limburgse land naar Geldrop. Dag 3 en 4 van onze korte bikepack-vakantie in Nederland met nog meer gravelpaden, nog meer regen, gelukkig ook zon en vrienden op de fiets. Op de valreep nog de eerste vlaai en een hele bijzondere ontdekking in de achterband van mijn fiets.

Van Haaksbergen naar Well

In strak lycra schuiven wij aan. Met liefde bereid, zelfgemaakte jam en brood dat een paar dagen terug waarschijnlijk lekkerder was geweest. Het mag de pret niet drukken. Twee koppen koffie en flink wat verhalen later, rijden wij weer op onze zelfbedachte route. Onderweg naar Well aan de Maas. Met een voorzichtig zonnetje starten wij vrijwel meteen op gravel. Een schelpenpad voert ons door het Haaksbergerveen en slingerend langs de grens, dan over soms net iets te onbegaanbare graspaden, ongemerkt de Achterhoek. Nou ja, ongemerkt niet helemaal, want overal hangt de groengekruisde vlag te wapperen. In het buurtschap Corle is het eindelijk zo ver. Ik heb niet voor niets mijn Jetboil meegesleept tot in het verre oosten. In een gerieflijke schuilhut genieten wij van een heerlijk kopje verse oploskoffie. Met een koekje natuurlijk. Een ontbijtkoekje om precies te zijn.

Rommelen met de route

Voor vandaag ben ik soms te enthousiast geweest met het toevoegen van onverharde paden. Sommige blijken helemaal niet te berijden, dus nu en dan pakken wij een shortcut of rijden wij er juist omheen. Qua weer is ons geluk in Terborgh tijdelijk op. Hoogste tijd om te lunchen. Op het terras maar onder de parasol en eenmaal voldaan vond de regen het ook welletjes dus kunnen wij droog verder. Het Montferland. De bordjes verraden dat wij nog steeds in Nederland zijn, maar met de zon waan je je in zuidelijker streken. De Rijn (of eigenlijk Rhein) geeft niet veel opties. Duitsland in en bij Emmerich de grote brug over. Daarna in een streep naar Kleve en het Reichswald.

Mondkapjes

Het is gek. Rijden in het buitenland. Meteen over de grens valt op dat men hier anders omgaat met de Corona-crisis. Zo zie je veel meer mondkapjes op straat. In Duitsland zijn die overal waar je naar binnen gaat verplicht. Het geeft wel een beetje een ongemakkelijk gevoel. Ongemerkt – ahum – hebben we ondertussen flink geklommen en mogen wij door het Reichswald omlaag naar de grens met Nederland. Dag Duitsland, hallo Limburg – het land van de vlaai!

Van de snackbar en het tuinhuisje

Onverhard blijft het motto van de dag. Over gravelpaden langs de grens rijden wij de Maasduinen binnen. Daar nog even voor het lapje gehouden door de route maar al gauw staan de fietsen tegen het hek van de snackbar in Well. Softijs gaat prima met Hertog Jan en proost op een mooie dag, We slapen in het tuinhuis van B&B het Vijfsterrenhofje en het avondeten bestaat uit een afhaalmaaltijd van de snackbar, genoten in de tuin. Zonder vlaai.

Ik geloof dat er in mijn achterband…

Blijft nog het raadsel van het getik in mijn achterwiel. Nou ja, getik… Eigenlijk hoorde je heel duidelijk dat er iets los in mijn achterband zat, wat steeds naar beneden rolde. Enigszins bevreesd om de boel los te halen toch de bandenlichters gepakt en wat blijkt? Ik heb een klassieke spijker opgepikt . Dat verklaart ook meteen dubbel lek van dag 2. Met een flinke stoot lucht uit een CO2-patroon zit de band gelukkig weer goed op de velg en kan ik opgelucht gaan slapen

• 

• 

Van Well naar Geldrop

Hemelsbreed is het niet zo gek ver vandaag. Maar ja, voor lange rechte wegen dwars door Noord-Limburg zijn wij niet op pad, dus besluiten we te beginnen met de originele route, maar her en der de meest onzinnige stukjes over te slaan. Na een stevig ontbijt, geserveerd aan de ronde tafel, samen met de andere gasten, zakken wij af naar het zuiden. Na een aantal mooie gravelstukken en wat snel asfalt kijken wij in het historische uit over de Maas en de dreigende luchten die ons tegemoet komen. In Venlo begint het te regenen en wij schuilen met koffie en bananencake bij de bibliotheek. Weer geen vlaai.

Wel M&M’s

Na Venlo volgen wij de grens weer. Glooiende klei-achtige paden die oneindig lang door de bossen lijken te lopen. Tot aan Roermond. De sluizen staan nu echt open en bij de Albert Heijn waar ik onderweg naar Rome én tijdens het rondje Nederland ook al eens stond, doen wij een snelle lunch. Met volle maag en een zak M&M’s in de snackbag durven wij de regen weer aan. Even meters maken richting Weert. Het lieflijke plaatsje Thorn slaan we over. Met dit weer de toerist uithangen is geen fijn vooruitzicht. En nog steeds geen vlaai.

Eindelijk vlaai

Een verbeten blik, hangend over het stuur, gewoon kilometers malen langs de doorgaande weg. In Ell pakken wij de route op en langs achterafweggetjes verschijnt Weert. Koffie met vlaai. Een must, want we staan op het punt om Limburg achter ons te laten. Weerter- en Budelerbergen, Hugterheide, de Vrolijke Jager, Herbertusbossen. Vanaf nu eigenlijk alleen maar natuurgebieden waar wij doorheen komen. Vijf kilometer voor het einde een boscafé waar wij een van de weinige gasten zijn. De maatregelen en procedures zijn bedoeld voor drommen mensen en doen nu wat vreemd aan, maar de blikjes Leffe Blond smaken er niet minder om.

En ontbijtkoek

Ons logeeradres in Geldrop zit net buiten het centrum. De schuur waar wij onze smerige fietsen neerzetten verraadt een fietsliefhebber. Slapen doen wij in een gloednieuwe tuinkamer. Na alle Snelle Jelles en Vlugge Japies is het leuk dat Geldrop de bakermat van de ontbijtkoek is. En als blijkt dat Kaffee Peijnenburg er naast een prima keuken ook een eigen brouwerij op nahoudt is de keuze snel gemaakt. Een natte dag, maar eenmaal gedoucht toch weer een mooie. Mét vlaai!