‘Luxe’ bikepacktrip deel 1

Snelle Jelle’s en Vlugge Japies? Check. Mondkapjes? Check. Alle bikepack-gear zit vast aan de fiets, de routes zijn geladen, het weerbericht onheilspellend maar ik kan op pad. In het eerste verslag het verhaal van dag 1 en 2 van onze korte vakantie in Nederland. En de aanloop. Want als je in Haarlem start maar in Zwolle woont dan zit er nog een gat tussen. Voor mij de eerste keer meerdere dagen bikepacken. De luxe variant, want we slapen tijdens de trip bij Vrienden op de Fiets en ik ervoor en erna bij familie.

Zwolle – Bennebroek

Van Zwolle naar Haarlem en een forse tegenwind in het vooruitzicht. Om een klein beetje in de luwte te blijven besluit ik iets meer kilometers te maken en over de Veluwe te gaan. Bij Zeewolde de polder in en dan via Almere en Amsterdam richting Haarlem. En dat gaat wonderwel prima. Het blijft zo goed als droog, het is een mooie route en op wat Corona-afsluitingen in de Flevopolder na, klopt het feilloos. Onderweg kom ik meerdere vakantiefietsers tegen. Ook Santosrijders. Met de laatsten heb ik leuke gesprekken. Bijzonder hoor, de liefde voor een fietsmerk.

Ploeteren door de polder

Het is een beetje een verplichte etappe dus ik rij vooral door. Voldoende eten in mijn snackbags en de druk om er in de loop van de middag te zijn, zorgen ervoor dat ik eigenlijk geen tijd neem om even te pauzeren. Voor ik het weet ben ik Amsterdam voorbij en vecht ik mij als vanouds door de Haarlemmermeerpolder. De Hoofdvaart loopt vandaag precies gelijk met de windrichting maar dan in tegenovergestelde richting. Warm onthaal bij familie (en een douche gevolgd door een glas La Chouffe) doen dan wonderen.

Van Haarlem naar Diepenveen

De zaterdag nat en ook de zondag begint met een angstige blik op de buienradar. Veel wind uit het westen is goed als je naar het oosten gaat. Maar met de wind ook veel regen. Na een extra bak koffie besluiten we toch maar op te stappen en er het beste van te maken. Joost rijdt op zijn mountainbike en niet op de met veel plezier samengestelde gravelbike. Die is namelijk een paar weken geleden op klaarlichte dag gestolen voor de Bever in Haarlem terwijl hij binnen de laatste zaken voor de vakantie kocht. Dat is balen. Voor mij een klein pluspuntje, want hij is fit voor de Marmotte die dit jaar niet door kan gaan. Met dikke banden heeft hij iets meer weerstand op de weg en is de kans dat ik een beetje bij kan blijven wat groter.

En ze zagen dat het toch niet goed was

Het is nat de eerste kilometers. We hebben een wandel-/MTB-pad door het westelijk havengebied en rijden ongemerkt Amsterdam centrum binnen. De regen wordt miezer en in de buurt van Muiden doen we voorzichtig onze regenjasjes uit. Om die er vervolgens weer meerdere keren bij te pakken. Ondanks het verstedelijkt karakter van de route, rijden we regelmatig onverhard. En na Huizen zitten we midden in de natuur. De Eem over bij Eemdijk blijkt op zondag niet zo’n groot succes. Dat hadden we achteraf gezien wel even mogen checken. Dus een mooie slinger op de kaart rijker rijden we door naar Spakenburg.

Over de Veluwe

Pas in Nijkerk vinden we de rust om echt even pauze te nemen. De zon is gaan schijnen en we nemen plaats op het terrasje van de snackbar. Meer was er niet open. De jasjes en mouwstukken zijn verdwenen in de tassen en achterzakken. Asfalt is voor de komende uren ook een schaars goed. Door de bossen naar Garderen en Uddel, via de Kroondomeinen en om Apeldoorn. Deventer is rap in zicht. Omdat wij vroeg zijn en dorstig, vieren wij het einde van de dag in hartje Deventer. Onder de Waag vinden wij een terras en pas na een paar welverdiende biertjes zetten wij koers naar onze overnachtingsplek.

Vrienden op de Fiets

Overnachten bij Vrienden op de Fiets is iedere nacht weer een verassing. Dat is iets wat wij deze vakantie ondervinden. Voor de eerste nacht een aparte tuinkamer met een prachtig terras. Qua stijl en inrichting is de ruimte de jaren 70 nooit te boven gekomen, maar dat dondert niet. Na een douche in het dorp ‘op restaurant’ en zoals het een vakantiefietser betaamt, vroeg in de veren.

Van Diepenveen naar Haaksbergen

Het ontbijt staat al klaar op de kamer dus we kunnen rustig inpakken en eten. Vandaag belooft veel regen, al doet de zon nu nog even haar best om het tegendeel te bewijzen. Uitgezwaaid door de vrienden stappen wij op de fiets richting Twente. Diepenveen en Deventer achterlatend rijden wij veelal onverhard richting de Holterberg. Niet voor het eerst maar wel voor het eerst pontificaal staan we voor een bordje dat ons doet twijfelen of de achtergelegen weg wel voor ons bedoeld is. Bij twijfel doorrijden is het devies. Tijdens een korte stop bij de Canadese erebegraafplaats op de flanken van de Holterberg, staan wij even stil. Onwetend dat wij ondertussen genieten van het laatste beetje mooi weer.

Van de regen in de drup

Mountainbike-trail, zandpaden, gravelstroken en paden waar onze fietsen eigenlijk helemaal niet voor gemaakt zijn, worden afgewisseld met rustige asfaltwegen. En het is op een van die wegen dat er iets vastzit in mijn achterwiel en tikt. ‘Stop maar’ zegt Joost, die iets achter mij zit. Lek. En dat is raar, want in mijn tubeless banden zit een vloeistof die bij lekkage de band razendsnel zou moeten dichten. Ondertussen begint het ook te regenen. Heel hard. We vinden het lek en met een prop erin (en verse lucht uit een klein pompje) kunnen wij kletsnat verder. Er blijft een rare tik voelbaar in mijn band. Die kan ik niet thuisbrengen. Althans, nog niet. Het lijkt wel alsof er iets kleins in mijn band zit. Ik rij verder met een aangetast vertrouwen in tubeless banden. Dat ik later op de dag nog een keer lek rij en weer een prop moet plaatsen helpt niet.

Dwars door Dinkelland

Regen en droge momenten wisselen vandaag af. Buienradar ziet eruit als een hele hoop kleine vlekjes die willekeurig over ons heen schuiven. Maar de route is prachtig. Lunchen doen wij in Vriezenveen. Weliswaar weer bij een snackbar, maar deze keer met verse tomatensoep en een uitsmijter. Met Tubbergen is het Dinkelland een feit. Het besluit om ergens te stoppen schuiven wij voor ons uit totdat het droog is. Vlak voor Ootmarsum schuilen onder een afdak waar de regen horizontaal binnen komt zetten biedt ook al geen soelaas. Maar ondanks dat dit langzaam als een klaagzang begint te klinken vermaken wij ons prima hoor. De route door het rijke Twentse landschap is prachtig (al zeg ik het zelf) en het is gewoonweg gaaf dat wij met fietsen onderweg zijn waarbij het niet uitmaakt op welke ondergrond we rijden.

Bij oma thuis

Langs de grens en via de Lutte komen wij door Enschede. Maar niet voordat wij in een lauwe poel onze fietsen en onszelf een beetje hebben proberen te wassen. We slapen in Haaksbergen bij iemand thuis en om daar nu onder de modder aan te komen… Dat wassen had trouwens niet gehoeven want in de laatste kilometers worden wij getrakteerd op de laatste bui van de dag. Alles is schoongespoeld. Op ons logeeradres worden wij ontvangen door een dame van 83 die ons de oren van de kop kletst. Vooraf waren wij wat angstig – mailen lukte niet, bellen moeizaam en ik moest een brief sturen met onze gegevens – maar eenmaal daar viel het alles mee. Lief en behulpzaam zijn onze vieze fietskleren gewassen en als wij hadden gewild konden wij zo mee-eten. Iets wat wij, bezorgd over de mogelijke kleine porties, maar niet hebben gedaan. Bij de Italiaan in Haaksbergen kunne wij met pasta en een gedeelde pizza, weggespoeld met een karafje wijn, onze leeggereden brandstoftanks weer vullen.