De bergen komen in zicht

Het is half zeven als ik wakker word. Er komt toch een straaltje zon tussen de bomen door en die weet mijn tent goed te verwarmen. Dus inpakken en afbreken in mijn zwembroek, met fiets en al naar het toiletgebouw, een frisse duik en daarna pas in het lycra. Koffie en een broodje bij het tankstation en ik ben en route. De klim het dorp in is meteen een goede test om te kijken hoe mijn benen zijn. Ze protesteren licht, maar geven zich snel gewonnen. Die kunnen wel wat hebben vandaag.

Kilometers maken

Dat treft, want ik heb het idee om te proberen lekker ver te komen. De laatste negentig kilometer tot de Noorse grens gaan namelijk nogal omhoog. Tot ongeveer 650 meter. Eigenlijk wil ik daar min of meer fris aan kunnen beginnen. Met een schuin oog op de overnachtingsmogelijkheden hoop ik Järpen te bereiken. Daar zit een goedkoop vandrarhemmet dat normaal gebruikt wordt door studenten van het sportcollege aldaar, maar pilgrims zijn van harte welkom in het hostelgedeelte. Met boeken wacht nog even want stel je voor dat het niets is, of dat ik onderweg tegenslag of juist iets heel bijzonders tegenkom.

Verrassing na verrassing

Ik ben vandaag iets kritischer op de route. Als deze een afslag pakt die ik niet vertrouw, dan check ik meteen even hoe het zit. Zo blijf ik een aantal keer de rustige weg volgen in plaat van dat ik teveel over kleine paden rij. Singel tracks gaan anders prima hoor, maar met boomwortels is het met een beladen fiets zonder vering wel erg afzien. Niettemin kom ik toch een paar keer voor verassingen te staan. Een spoorwegovergang waar je in Nederland het certificaat ‘bevoegd spoorbetreder’ voor moet hebben of een trap die meer weg heeft van een via ferrata. Maar het ergste is de omleiding vlak voor Östersund. Ik rij tegen hekken aan. Check op de kaart en zie dat ik wel een heel eind terug moet. Kunst en vliegwerk inclusief het tillen van de fiets over afgravingen en dan kijk ik tegen een hek aan waar ik niet langs of overheen kan. Toch terug, om even later datzelfde hek van de andere kant te zien.

Happy end… eh… pauze!

Maar het gaat lekker. De zon lijkt iets minder fel dan de afgelopen dagen. Er hangt iets van bewolking. In Östersund neem ik de tijd voor koffie en een broodje en bij de supermarkt haal ik het hoognodige. Ik stop maar weinig onderweg. Alleen af en toe om een stempel te halen voor in mijn pelgrimspaspoort. Een beetje schijnheilig, wat de stempels hangen vooral buiten kerken, dus ik hoef er niet ik. Na Nälden rij ik op een lange weg, in de volle zon en voor mijn gevoel vooral omhoog. Nog tweeëndertig kilometer zegt Garmin. En dan ineens uit het niets (en ook in het niets) een loppis (rommelmarkt aan huis) gecombineerd met een Thai Mat-keet. Even later zit ik in the middle of nowhere aan een heerlijke koude cola en een thom kha kai met een bak rijst erbij waarmee ik vandaag al wel naar Trondheim kan fietsen. Of in ieder geval tot Järpen, terwijl in de verte de besneeuwde bergen al opdoemen.

Hier heb je de sleutel

In Mörsil is de ICA nog open. Voor de zekerheid haal ik brood zodat ik morgenvroeg wat heb, mocht ik toch gaan wildkamperen. Ik bel Röjsmons Vandrarhem maar er wordt niet opgenomen. Hm. Dan maar erop gokken dus tien kilometer later sta ik voor de gesloten deur en bel ik een ander nummer. Nu krijg ik in ieder geval de code van de voordeur en de belofte dat Sanne mij nog gaat SMS’en met de code voor de kamer. Dat doet ze en ze zegt dat ik het geld maar gewoon op de kamer moet achterlaten. ‘Fijn verblijf!’ Een kwestie van vertrouwen.

Een ‘mede’-pelgrim

Iets wat ik minder heb in de buurt dus zet ik zonder te vragen mijn fiets ook maar gewoon binnen. Järpen doet armoedig aan en vooroordelen zijn niet goed maar de hele nacht wakker liggen omdat je fiets buiten staat is natuurlijk ook niet bevordelijk. De kamer is prima. De pasta-pesto met een IPA nog meer en tijdens het eten komt de enige andere gast van het hostel binnen. Een dame uit Garmisch-Partenkirchen die te voet onderweg is en honderduit verteld over alle hartelijkheid die zij van de Zweden ontvangen heeft. Onderweg heb ik wel een paar wandelaars gezien en kort gesproken op de route maar het is leuk om de verhalen eens rustig aan te kunnen horen. En goed om te beseffen welk enorm verschil er in de beleving zit tussen de wandelaar en de fietser

Vi ses snart och hälsningar till alla!